Iek (jurk, sneakers, bovenal charmant) vertrekt. Mijn lieve collega, 4 jaar lang, gaat haar laatste weekje in. Pjotr z’n afscheid hebben we in stijl gevierd met een feestje in Amsterdam. Dat was goed bevallen, dus we vroegen of Iek ook een feestje ging geven voor vrienden, familie èn ons. Maar het leek haar een beetje vreemd om een feestje te geven als je stopt met je baan. Daar had ze een punt. Toen bedacht ik me dat de reden van Pjotrs feestje waarschijnlijk ook te maken had met zijn emigratie naar een zonnig eiland.
Er moest natuurlijk wel een passend afscheid komen, naast de standaardborrel met een overdaad aan drank en enkele hapjes. Het werd uit eten en naar de bios. Omdat wij, drukbezette vrouwen die midden in het leven staan, op geen enkele normale avond allemaal beschikbaar zijn, werd een maandagavond geprikt.
Anne-Sophie, de enige onder ons die echte lectuur leest, stelde voor om naar ’Fifty Shades of Grey’ te gaan. Dat is dan wel weer grappig, je hoeft de boeken niet gelezen te hebben om te weten waar het over gaat, dat weet iedereen (ja, zelfs je moeder). En dus is een beeld van de film ook snel gemaakt. De recensies waren niet bijster positief, maar daar lieten we ons niet door weerhouden. Stans dacht dat er in de film wel wat ideeën zouden zitten voor nieuwe bootcamp oefeningen. Anne-Sophie was sowieso weer toe aan een avond uit (zonder personen onder de 10). En onze nieuwste aanwinst, Eemie (ooit meegedaan aan Idols) houdt van gezelligheid en performance. Alleen het tijdstip van ons etentje -vóór de film van 18.30?? Dat is mijn lunchtijd! – beviel haar niet. Iek had gemengde gevoelens over de film. Zij kijkt normaliter Tegenlicht en documentaires van Paul Rosenmöller.
Na een snelle, maar heerlijke hap, op naar de bios. Het was niet uitverkocht. Voor ons zat een jongen…met (wat na korte observatie bleek) zijn moeder. Naast Anne-Sophie zat een man, alleen. Bij zo’n film ben je toch geneigd om het publiek te analyseren. Welke zoon gaat hier met z’n moeder naar toe? Welke moeder gaat hier met haar zoon naar toe? Bij de eerste scène waarbij de hoofdrolspeelster op haar lip bijt vluchten de zoon, moeder en de man naast ons de zaal uit. Verkeerde zaal. Gelukkig, ze zijn normaal.
We kunnen hier kort over zijn. Het was geen beste film, Mr. Grey (alias Mr. Transport) had potloden met zijn naam erop en sleepte Miss Lipsuck van hot naar her in auto’s, helicopters en zweefvliegtuigen. En zij? Tja, ik kon maar een ding denken: ‘Meid, geef kleur aan je leven’.
En dat is nou precies waar Iek goed in is. Kleur geven aan je leven. En dat is wat ze nu ook gaat doen. Alleen helaas niet meer bij ons op de werkvloer. We gaan je missen!
