Mijn zus krijgt vandaag vliegles en ze mag twee passagiers meenemen. Ik en (schoonzus) Jan zijn de gelukkigen. Op naar Lelystad!
Aangekomen bij het vliegveld nemen we plaats in de pilotenlounge waar we een instructievideo te zien krijgen. In rap tempo worden alle instrumenten van de cockpit besproken. Ik zie Zus mentaal notities maken: ‘Ik kan dit echt niet allemaal onthouden hoor!’ roept ze. ‘Dat hoeft ook niet’ zeg ik geruststellend en ik hoop dat dat waar is.
Dan komt de piloot ons ophalen. Hij heet Geronimo, is Portugees en heeft ingewikkelde cijfermatige tatoeages op zijn biceps. Ik gok dat het coördinaten zijn, handig voor als de instrumenten uitvallen. Als we het platform oplopen zien we de Cessna al staan glanzen in de zon. We hebben geluk met het weer: een heldere lucht en nauwelijks wind. Vrij uniek voor Hollandse begrippen.
Als we plaats hebben genomen, Zus aan het stuur en Jan en ik achterin, is het behoorlijk vol in de kleine ruimte. Geronimo loopt rondjes om het vliegtuig, trekt hier en daar aan een vleugel en steekt een duim op naar ons. We lachen terug, maar vragen ons ondertussen af hoe stabiel dit ding is.
We gaan op weg en Zus krijgt meteen verantwoordelijkheid. Ze mag gas geven en de stuurknuppel bedienen. Ik vind dat niet verstandig, maar Geronimo is er heel relaxed onder. Ik verbaas me erover hoe snel we, na een korte aanloop, van de grond komen. Het vliegtuigje wiebelt nogal. Zus gilt, weliswaar op ingehouden toon, maar het zorgt bij Jan en mij niet voor een ontspannen sfeer. We zijn vooral bang dat ze in paniek aan de stuurknuppel trekt en we ineens ondersteboven hangen. Wonderbaarlijk genoeg gaat alles goed. Als we eenmaal op veilige hoogte zijn, begint het genieten. We vliegen over Enkhuizen, Volendam en de Marker Wadden. Geronimo merkt op dat wij Hollanders briljant zijn in het tevoorschijn toveren van land. Hij vindt het leuk wonen bij ons. Tot zover de complimenten want, vervolgt hij: ‘the climate sucks and the food is terrible’.
Even later vraagt hij aan de luchtverkeersleiding toestemming om boven Amsterdam te vliegen, wat niet gebruikelijk is, maar we krijgen al snel akkoord. Een spectaculaire ervaring! Doordat we niet al te hoog zijn hebben we prachtig uitzicht over de stad en zien we alles haarscherp van bovenaf, zoals het Rijksmuseum, het Eye en het KNSM eiland.
Als we richting het Muiderslot vliegen, vraagt Geronimo wat wij denken dat er gebeurt als de motor uitvalt. Ik wil hier niet over nadenken, maar dan zegt hij enthousiast: ‘Let’s try it!’. Ik denk bij mezelf: ‘Zeg het gewoon, je hoeft dit niet te demonstreren’. Maar voordat ik bezwaar kan maken heeft hij de motor uitgezet. Het rustgevende gebrom heeft plotseling plaatsgemaakt voor een onheilspellende stilte. In een tekenfilm zouden de passagiers elkaar nu verschrikt aankijken waarna ze gillend de diepte in storten (en geen schram oplopen). Maar niets van dat alles, de neus van ons vliegtuigje zakt iets naar voren en daarna glijden we rustig verder door de lucht, als een zweefvliegtuig. Als je er verder niet over nadenkt, is het heel zen. Onze stuntpiloot wijst naar de snelweg beneden ons: ‘Daar zou ik dan landen in zo’n geval. Niet ideaal, maar beter dan in het water.’ Wanneer we tot minimale hoogte gezakt zijn, zet hij de motor weer voluit en schieten we omhoog het luchtruim in.
Terwijl we genieten van het uitzicht vertelt Geronimo dat hij ook weleens met dit vliegtuigje op vakantie gaat naar Texel. Zus luistert hier jaloers naar. Ik wil een opmerking maken over het klimaat, maar ik besluit om de sfeer in de cockpit (op deze hoogte) goed te houden. Bovendien haal ík mijn klimaatdoelstellingen vandaag ook niet met deze trip.
Als we weer vaste grond onder onze voeten hebben, voel ik me een stuk lichter. Wat een ervaring, even op een afstandje naar de aarde kijken, dichtbij genoeg om alles te herkennen en…vrij als een vogel.
I’m like a bird,
I’ll only fly away
