We kunnen er niet langer omheen. Zus en ik gaan naar ‘Barbie the movie’. De trailer ziet er hysterisch uit, maar de film schijnt een maatschappelijk verantwoorde boodschap uit te dragen, anders gingen we niet natuurlijk.
In de krant lees ik een ingezonden brief van ene Simon. Hij waardeert het dat de Barbiefilm pleit voor gelijkheid, antidiscriminatie en antikapitalisme. Echter dat er geen aandacht wordt besteed aan het feit dat Barbie gemaakt is van het fossiele brandstof-derivaat ‘plastic’, leidend tot klimaatverandering, dat is ongehoord, aldus Simon. Als je het mij vraagt, zijn de onbezonnen dagen van Barbie, en elk kind dat met haar speelt, voorbij.
De hype die de film ontketent is opvallend groot. Ik houd het vooralsnog op goede marketing. Social media staat er vol mee, elke talkshow besteedt er aandacht aan en als je ‘Barbie the movie’ googelt, zweven er roze sterren over je scherm. Celebrities staan in de rij om geassocieerd te worden met deze film. Zus appt een foto van Giel Beelen in een zuurstokroze outfit. Het doet in alle opzichten pijn aan mijn ogen. Ik was altijd fan van Giels radioshow op 3FM. Dan bleef ik op de plek van bestemming nog even in de auto zitten om langer te kunnen luisteren. Waar Giel mij is kwijtgeraakt, heeft hij in ieder geval mijn zus gevonden.
Zus is zich inmiddels bij de kapper aan het voorbereiden op de film. Ze stuurt me een selfie waarop haar hoofd gehuld is in stukken folie. Ik schrik, we hebben toch niet zo’n thema avond geboekt waar iedereen in stijl naartoe komt? Maar nee, gelukkig, ik mag als mezelf, zonder roze accenten en blonde pruik. Opvallend in de bioscoop is wel het aantal vrouwen dat, zonder voorgeschreven dress code, iets roze heeft toegevoegd aan haar outfit. De mannen in het publiek zijn op één hand te tellen en altijd in gezelschap van (of meegesleurd door) een groepje pittige vrouwen.
Het is een vermakelijke avond; hysterisch zoals de trailer beloofde, kleurrijk en met een duidelijke boodschap: ‘vrouwen aan de macht!’. De mannen komen er bekaaid vanaf, ze worden allesbehalve heldhaftig afgeschilderd. Als je als man ooit van plan was om met een zelfgeschreven gitaarlied indruk te maken op een vrouw, dan laat je dat na het zien van deze film wel uit je hoofd.
Ondanks dat ik het gevoel heb dat ik naar een lange reclamespot kijk, roept de film de nodige nostalgie op bij mij. Ik herinner me weer hoe ik vroeger urenlang ellenlange verhalen heb verzonnen met Barbie in de hoofdrol. De sterkste herinnering van Zus komt naar boven bij ‘Weird Barbie’. Dit is de Barbie waar te ruw mee is gespeeld en die ondergekalkt is met viltstift. ‘Ojaaa, zo speelde ik altijd met de Barbies’ roept Zus. Onze karakters lopen nogal uiteen.
Naast Weird Barbie, vinden we allebei Ryan Gosling de ster van de film. Zelfs, of misschien vooral, in een fluoriserende skate-outfit is hij briljant. Ga vooral zelf kijken. Al is het alleen maar om herinneringen op te halen, je te ergeren of gewoon zodat je erover mee kan praten. Hoe ik de film in één woord zou samenvatten? Weird.
