Soms is het fijn als je ergens niet bij hoort, maar het kan ook heerlijk zijn om wel ergens bij te horen. Zus heeft het fenomeen ‘club’ uitgevonden. Ik ben soms jaloers op haar hoeveelheid clublidmaatschappen, maar het is gebleken dat niet iedere club voor mij is weggelegd. De hardloopclub loopt mij te hard, bij de yogaclub zijn ze allemaal heel lenig (ik heb gewoon hele korte spieren) en bij de schilderclub mis ik de fijne motoriek en de looks van Bob Ross. Een boekenclub is wel iets voor mij, maar degene die mijn boekensmaak deelt, heb ik nog niet gevonden. ‘Waarom wil niemand met mij het dagboek van Kurt Cobain analyseren?’ Enfin, er bleef niets anders over dan een Mountainbikeclub.
Het is heerlijk om door de bossen te crossen met mijn clubje. We zijn een club zonder missie of visie, want daarvan zijn er al genoeg. We fietsen, kletsen en lurken af en toe aan een bidon, meer hebben we niet nodig. Ik houd onze snelheidsstatistieken bij, Mrs. Good is onze fysio en (Bloody) Mary houdt het weer in de gaten. ‘Vandaag is het wederom ELW’ roept ze dan, de meteorologische afkorting voor Extreem Lullig Weer.
Strava gaat altijd voor
Al zijn we met weinig, we maken wel deel uit van een groter geheel. MTB-ers zijn een eensgezind volkje, we groeten elkaar, evalueren hoe het pad erbij ligt, kijken naar elkaars fiets met een goedkeurend (of bedenkelijk) knikje en crossen weer door. Het enige is wel dat de Strava statistieken altijd voorgaan, waardoor afremmen voor sommigen geen optie is. Zo vloog bij Good eens de ketting van haar fiets, waarna de derailleur de spaken blokkeerde. We stonden midden in het bos, fiets op de kop, een poging te doen dit te fiksen. Er kwamen meerdere fietsers voorbij die het bordje ‘Be nice, say hi’ hadden gemist en rakelings langs ons heen scheerden. Want ja, zonde als je je PR niet haalt. Daar zakt je zeembroek op zo’n moment van af. Good bleek gelukkig over technisch inzicht te beschikken en zo konden we even later weer door. Fijn, een mecanicien in ons midden.
Be nice, say hi!
Als je de trails bedwingt, horen daar wel een paar regels bij. Je draagt een helm, behandelt de natuur met respect en je groet de andere bosgebruikers. Ik kijk nog eens goed naar het bordje ‘Be nice, say hi’, waarop wordt aangegeven hoe je moet groeten:
Als je met je hond loopt of te paard bent, kom je er mee weg om een lullig handje op te steken. De MTB-er daarentegen, richt zijn hoofd op, strekt zijn arm volledig uit, zwaait en brult ‘Hi’. Dat is pas een groet. Als er twee vrouwen voorbij wandelen, groet ik zoals omschreven op het bordje. Ze lopen geschrokken verder. Misschien werkt het alleen onder MTB-ers.
Laat je je nou inhalen door die meid?
Mannen zijn nogal eens verrast door snelle vrouwen op de trails. Een paar opmerkingen van mannen die wij passeren:
- Doen jullie voorzichtig dames?
- Hé, laat je je nou inhalen door die meid?
- AAN DE KAAAAAANT!!!!
- Ik ben meer een duursporter, dus ga er maar langs.
- Zullen wij even voorgaan?
- Hebben jullie net dit parcours afgelegd?! Knap!
Everyday is a winding road
Het is genieten hoor, we komen regelmatig thuis onder de modder, met butsen en schaven, maar daarna voelen we ons enorm sterk. Bij de ‘op adem-kom-punten’ nemen we het leven door, met de ups en downs die daarbij horen. Hoe we altijd alles goed proberen te doen, maar tot de conclusie komen dat we lang niet alles in de hand hebben. En wat doen we dan? We sturen bij, veren mee, halen adem en gaan weer door. Net als op de mountainbike.
Everyday is a winding road
I get a little bit closer
Everyday is a faded sign
I get a little bit closer to feeling fine
