Het was koud in deze tijd van het jaar in Forest Hill. De wolken dreven langzaam over de met oerbomen begroeide heuvels. Beschut lag daar de houten cottage van Robert Allen Zimmerman.
Dit is het begin van een van mijn schrijfsels. Ik volg sinds kort een schrijfopleiding. Dat leek me leuk en nuttig, maar ook fijn voor mijn trouwe lezers. Mijn schrijfclubje bestaat uit een verzameling uiteenlopende persoonlijkheden. Van stoer tot flamboyant tot ingetogen…en ik. Onze docent is professioneel auteur, een taalkenner met verstand van (schrijf)zaken. De eerste opdracht: ‘Neem een tijdschrift en scheur hier een foto uit waar een persoon op staat die je intrigeert. Dit is het personage waar je over gaat schrijven.’ Bij mij werd dat Robert Allen Zimmerman.
Bij het zien van Roberts foto kreeg ik meteen het gevoel dat ik wel weet hoe hij in elkaar steekt. En dat is toch handig als je over iemand moet schrijven. Zijn gevoelens, gedachten, dromen en angsten heb ik even allemaal haarfijn in kaart gebracht. Dat is het mooie van schrijven. Je kunt een personage creëren naar eigen inzicht. Zelfs als hij echt bestaat.
Ik heb er veel lol in, maar het heet niet voor niks een opleiding, dus mijn stukjes worden kritisch beoordeeld door onze docent. En dat valt niet altijd mee. Hij is wel héél eerlijk, zeg maar. De kritiek van vriendin Cé daarentegen is een stuk beter te verteren: ‘Geweldig, fantastisch, subliem!’ Maar zij kent niet alleen mij goed, maar ook het personage uit mijn verhalen. Dit dankzij haar ouders die zijn platen grijs hebben gedraaid.
De kenners onder ons hadden het al door….we hebben het hier over Bob Dylan. De muzikant. En schrijver. Want als er een weet hoe je mooie teksten schrijft is hij het. En hij had daar geen opleiding voor nodig. Jaloersmakend!
Maar ik ga vrolijk verder met schrijven. En herschrijven (m’n volgende opdracht). Voorlopig ben ik nog wel even zoet met de avonturen van Robert Allen Zimmerman.
Wil je Robert, alias Bob, ook leren kennen? Kijk dan de briljante film I’m Not There
