Pjotr, mijn collega, heeft afscheid genomen. Hij vertrekt voor het avontuur en de liefde naar een
zonnig eiland. Jammer, hij is een markant figuur en was een aanwinst voor ons team. Alleen op maandag kwam hij wat minder uit de verf. Maar verder altijd stipt om 8.00 uur aanwezig.
Met mijn collega’s ging ik naar zijn afscheidspartijtje in de hoofdstad. Even een voorstelrondje:
Stans (voluit Constanse): Motivator pur sang, (online) sportcoach, moeder van drie, altijd pepermuntballen op zak
Anne-Sophie: hockeyfenomeen, moeder van drie, afgelopen 6 jaar geen alcohol gedronken
Iek (=pseudoniem, want gesteld op haar privacy): fladdert (nog) ongebonden door het leven, gaat vooral op innerlijk af, zo’n vrouw waarbij een jurk met sneakers prachtig staat
Na een gezamenlijke sushi schotel gingen we op naar het feest. Iek bedacht dat ons cadeau nog bij haar thuis lag en dat ze ook nog even haar lenzen in wilde doen. Je weet nooit wie je tegenkomt en het oog wil ook wat. Voordat ze op haar fiets sprong gaf ze ons een korte routebeschrijving, aangezien zij de enige was die wist waar de feestlocatie was. Voor de zekerheid pakte ik toch even google maps erbij toen ze zei ‘je loopt gewoon even een stukje terug richting station, dan rechtsaf, linksaf…..etc.’ Dat stukje ‘terug richting station’ was het punt waarop ik al problemen voorzag. Het blijft een terugkerend thema ‘de weg vinden’. Maar Stans klonk zelfverzekerd ‘deze kant op, dit gaat goed, heel goed!’. Onderweg deed Anne-Sophie nog even uit de doeken hoe pittig het is met 3 kinderen die allemaal onder de 4 jaar zijn. Stans sprak haar motiverend toe ‘je doet het ontzettend goed An, je gaat er geweldig mee om, knap, heel knap!’.
Ik kauw op een pepermuntbal van Stans en check nog eens mijn google maps. Het symbooltje waarvan ik dacht dat het de feestlocatie aangaf, blijkt iets anders te zijn. ‘Ehm meiden volgens mij gaat dit niet goed’. Anne-Sophie klaagt inmiddels aanhoudend over haar zere voeten. Ze heeft mooie hooggehakte zwarte laarsjes gekregen van een vriendin. Zó mooi, bijna niet gedragen. Ze weet nu waarom. Stans stelt voor om van schoenen te wisselen, zij heeft haar sportschoenen aan (je bent sportcoach of niet). Anne-Sophie wringt zich in de schoenen van Stans, die 2 maten kleiner blijken te zijn dan haar eigen maat, wat niet meehelpt.
Na wat omzwervingen en drie bruggen overgestoken te hebben arriveren we, inmiddels redelijk doorweekt van de regen, bij het café. Het is druk, heel druk, maar Pjotr komt meteen op ons af bij de ingang. Het is gezellig. Hij stelt ons voor aan al zijn vriendinnen en een paar vrienden: dit is mijn stoerste vriendin, dit is mijn topmodelvriendin, Estelle, een nicht, een neef,….etc. Een flamboyant gezelschap. We vermaken ons. Anne-Sophie geniet bovenmatig, maar na 2 biertjes zijn haar ogen al waterig en wil ze iedereen omhelzen.
Richting eind van de avond nadert het afscheid. Omhelzingen, zoenen, tranen vloeien. Ik geef Pjotr een hand. Hij wil iets zeggen, maar ik ben hem voor: ‘Het is goed zo! De cirkel is rond’ En ik maak een bijpassend gebaar.
Ondertussen is Anne-Sophie kwijt. Ik moest op haar letten terwijl Stans en Iek de jassen probeerde te zoeken in een 5 meter hoge stapel. Ik lette 1 minuut niet op en weg was ze. Na een zoektocht treffen we haar buiten aan, druk in gesprek. De alcohol miste zijn uitwerking niet. We moeten gaan An! Ondertussen was Pjotr naar buiten gekomen, ook die was verre van helder. De uitsmijtster beval hem zijn bier binnen te laten.
Anne-Sophie was terug beland in de hoogtijdagen van haar hockeyfeesttijd. Het was nogal een tafereel……Ik vroeg aan Stans of we moesten ingrijpen. ‘Nee, nee, eerst nog even een filmpje maken voor op Facebook’. Ik keek om me heen en bedacht me wat je het beste kan doen in zo’n situatie. ‘Stans, heb jij nog zo’n pepermuntbal?’
Uiteindelijk was het dan echt tijd om te gaan. Stans keek bedrukt ‘ik heb zo’n hekel aan afscheid nemen’. Waarop Pjotr de wijze woorden sprak ‘Afscheid nemen bestaat niet!’.
