Zoon (11 jaar) en ik (** jaar) hebben ons samen op de bank geïnstalleerd voor de documentaire True Stories van Tim ‘Avicii’ Bergling (toen 21 jaar). Wij zijn fans.
Bij het zien van het heftige werkschema van deze artiest krijgt de term ‘uitgeblust’ voor mij een andere lading. Ik geloof dat mijn tekenen van vermoeidheid in het niet vallen bij die van hem. Alleen zag hij ze niet. Of hij dacht dat het erbij hoorde.
813 optredens
Dat dj’s de hele wereld over vliegen om in elke stad en op elk feesteiland te draaien is geen verrassing. En ook dat ze vaak niet meer weten waar ze precies zijn. Muziek kent geen grenzen. Echter met verbazing kijken Zoon en ik hoe Avicii op zijn 21e internationaal doorbreekt en van show, naar show, naar show vliegt. Tussendoor werkt hij aan zijn albums. En vergeet hij soms te eten.
Linksboven op het scherm loopt de teller die het aantal optredens weergeeft vanaf 2008. Hoe hoger het getal, hoe groter de aftakeling. Halverwege de film hoop ik vurig dat die teller stopt, maar deze loopt door. Totdat Avicii in 2016 zijn laatste optreden geeft en de teller op 813 (!) staat. Het enthousiasme van Zoon om dj te worden is bij dezen getemperd.
Als Avicii (ergens tussen show 500 en 600) in het ziekenhuis belandt, vergaat hij van de pijn. Hij vertelt hoe hij zich voelt: alsof er zowel in zijn buik als zijn rug tegelijkertijd een mes wordt gestoken. Aan zijn bed wordt overlegd met hem of hij de show van de volgende dag zou kunnen doen. Met de juiste hoeveelheid pijnstillers zou het moeten kunnen. En dat geeft maar weer aan hoe belangrijk een goede manager is. Iemand die zorgt dat je het beste uit jezelf haalt, maar je wel op de juiste momenten in bescherming neemt, ook tegen jezelf.
De slotscène van de film laat een ogenschijnlijk gelukkige Tim zien, die op een quad rondrijdt op de stranden van paradijselijk Madagascar. Dit spreekt Zoon dan wel weer aan.
28 jaar
Maar schijn bedriegt. Tim Bergling is zover uitgeblust, dat hij de weg terug niet meer ziet. Hij overlijdt op 28 jarige leeftijd. Een triest einde van een intens hoofdstuk. Een rondje langs YouTube laat zien hoe geliefd zijn symfonieën zijn. Wereldwijd wordt zijn muziek gespeeld en gezongen door orkesten, zangkoren, metal bands en vals zingende tieners. Door rockartiesten, fanfares, kerkklokken, meisjes op zolderkamers en beroemde dj’s. De muziekwereld is een inspirator kwijt.
Kon dat maar, hem wakker maken als alles achter de rug is. Hij verdient nog een hoofdstuk.
So wake me up when it’s all over,
When I’m wiser and I’m older.
All this time I was finding myself, and I
didn’t know I was lost…
