De lunchpauze op mijn werk is altijd hèt moment voor een goed gesprek. Alles passeert de revue: weekendavonturen, gebroken nachten, onze lunchgerechten (uiteraard altijd biologisch, ecologisch, milieuvriendelijk, puur en eerlijk), de kinderen (ofwel gebroken nachten), het blauwe oog van Anne-Sophie (hockeybal), de rode ogen van Iek (het is uit) en de spierballen van Stans (en toen heb ik nog even 200 push ups en 400 squats gedaan).
En soms gaan we diep. Ja, zelfs in een half uur komen we tot de kern van dingen, of bijna dan. Zoals de essentie van het leven. Dat we op zoek zijn, maar concluderen dat we er al zijn. Dat we heel veel willen, maar eigenlijk al meer dan genoeg doen. En dan keren we allemaal weer tevreden terug naar onze werkplek. Dat geeft een goed gevoel, dat we het weer even opgelost hebben met elkaar.
Vandaag hadden we het over wat je eigenlijk had willen worden. Geen van allen hebben we dat ooit geweten. De vraag rijst dan hoe we hier achter (hadden) kunnen komen. Volgens Iek, die zich in de juiste literatuur heeft verdiept, moet je terug gaan naar je kindertijd; wat je toen leuk vond en waar je goed in was zegt iets over je toekomstige beroep. Je moet dit natuurlijk wel weer even analyseren, daar zijn wij gelukkig bedreven in.
Maar moet je per se ‘iets’ worden? Ik denk van niet. Doe iets waar je plezier in hebt en energie van krijgt. Het kost (soms) tijd en moeite om uit te vinden wat dat is. Maar heb je het gevonden, dan ben je geworden wat je altijd had willen zijn.
