Ja, ik schrijf graag. Waar het toe leidt weet ik niet, maar ik heb er in ieder geval lol in. Zoveel lol, dat ik er zelfs een opleiding in volg. Het begon met de avonturen van Robert Allen Zimmerman en inmiddels zijn al veel personages de revue gepasseerd. Het gaat de goede kant op met mijn schrijfklasje. En toch denk ik af en toe ‘en nu?’. Laatst kregen we een opdracht die niet bepaald in mijn straatje ligt: maak een gedicht. Ik wil mezelf nog geen schrijver noemen, maar al helemaal geen dichter. Gelukkig mochten we een hulpmiddel gebruiken: de boekenkast. Mijn idee! Stapel boeken op elkaar en maak een gedicht; een stapelgedicht. Alle genres waren geoorloofd. Dit kan ik!
En daar stond ik dan, voor mijn boekenkast met mijn hoofd in een hoek van 90 graden. Wat een mooie titels eigenlijk. Ik wilde het echt serieus aanpakken. Het mag weleens wat zwaarder, had mijn docent mij gezegd. Dus geen luchtig stukje dit keer, maar serieus, meeslepend, misschien zelfs tragisch.
Ik heb het geprobeerd, echt. Heel lang heb ik mijn boekenkaften bestudeerd. De meest prachtige titels zweefden voorbij. En waar valt mijn oog op:
Soms vraag ik me af waar ik naar toe wil met dat schrijven, vooral als het even niet wil lukken. Maar dan ineens weet ik weer dat ik er vooral mee door moet gaan. Zo kreeg ik onlangs een gouden advies van een bijzondere tante: ‘Schrijven kreng!’. En zo is het.
Morgenochtend ga ik weer verder….
