Het is lunchpauze. Onze nieuwe collega, Pjotr, schuift aan. Hij vertelt dat hij net is gaan samenwonen.
‘Wat leuk’ zeg ik ‘Hoe heet je vriendin?’
‘Ze heet Bennie’ antwoordt hij.
‘Mandy?’
‘Nee, BENNIE’
‘Oooo, dat kan natuurlijk ook’ zeg ik.
We moeten allebei lachen, en onze band is gesmeed.
En nu, een paar jaar later, trouwt Pjotr met zijn Bennie. En ik ben erbij, samen met Stans, Eemie, Tyra en Anne-Sophie. Altijd leuk een bruiloft. Maar de outfit hè, dat is nogal een ding. Zeker als de dresscode ‘extravagant’ is. Dit leidt tot talloze appjes, foto’s uitwisselen, online shoppen en niet kunnen kiezen. Tot ergernis van Man, die standaard zegt: ‘Wat je net aan had, stond ook leuk’. En dan de gebruikelijke vraag van onze personal trainer Stans: ‘Kan ik op sportschoenen?’
We krijgen nog een opdracht mee van de ceremoniemeesters: ‘Teken een tattoo voor het bruidspaar…de leukste laten ze daadwerkelijk zetten.’ Denk goed na wie je als ceremoniemeesters kiest, denk ik dan. Eemie en Tyra raken hierdoor behoorlijk geïnspireerd en tekenen artistieke, in elkaar verstrengelde, piemels. Ik vraag me af wat ze voor een lesbisch stel hadden getekend.
Tyra (nog niet gescout topmodel) rijdt ons in haar bolide naar de feestlocatie in Amsterdam. Anne-Sophie (senior hockey-chick) is al ter plaatse en appt ons: ‘Ik sta hier tussen allemaal dertigers, waar blijven jullie?’. Ik check de navigatie: ‘Over 8 minuten’ app ik terug. Op dat moment valt Tyra’s mobiel uit, waarop ze direct op de rem trapt. Zonder navigatie weigert ze verder te rijden. De navigatie op mijn mobiel geeft aan dat we nog veel langer onderweg zijn dan 8 minuten en stuurt ons wel hele smalle paden op. Dan zie ik dat ik hem heb ingesteld op de wandelroute.
Zo’n 20 minuten later genieten we buiten van een heerlijk buffet, met als highlight de poffertjeskraam.
Pjotrs droomman is artiest en heeft zijn muzikale vrienden uitgenodigd. Dit betekent een avond vol livemuziek. Van de band die buiten een jazzy versie van Purple Rain speelt tot een avondvullend programma met zangers en zangeressen en een dj (mét zangeres) voor het stevigere werk.
Op de toiletten is het een gastvrije bedoening. Dames, Heren én een genderneutrale wc, aan iedereen is gedacht. Als eindelijk het damestoilet vrij is, stapt de man voor mij erop af: ‘Hé, dat gaat zo maar niet’ roep ik. Hij draait zich om, knipoogt en zegt: ‘Ik mag overal op’. Ik vraag niet verder, en laat hem (of haar, of other) voorgaan.
Als communicatiespecialist word ik blij van de huisstijl: spandoeken, biertjes, waaiers en de biertap, alles voorzien van het trouwlogo waarop het paar in cartoonversie is afgebeeld.
Om 23.55 zie ik Eemie het podium opstappen en iets bespreken met de dj. Ik weet waar dit naar toe gaat, mijn verjaardag begint klokslag 00.00 uur en helaas ben ik op een extravagante gay-wedding waar ik niet per se de aandacht naar mij toe wil trekken. Er wordt gezongen, ik krijg een Gin-Tonic en we dansen. Er zijn slechtere plekken om je verjaardag te vieren.
De outfits zijn om van te smullen. Mannen in panterprintbroek met matching stropdas, kostuums versierd met dollarbiljetten, vrouwen in vuilniszakjurkjes, bakkebaarden met glitters, pruiken, Birkenstocks én sportschoenen. Ik concludeer dat we iets teveel tijd hebben besteed aan onze outfit, alles was goed geweest, zelfs een vuilniszak.
En dan, als het einde van de avond nadert, stelt Pjotr ons voor aan z’n nieuwe collega’s. ‘Dit zijn mijn oude’ roept hij wijzend naar ons. ‘Ja’ denk ik, ‘het is de harde waarheid: ‘We zijn vervangen’. Zo gaan die dingen. Ik zeg nog iets als: ‘Bij ons heeft hij alles geleerd!’. Maar ‘the only way is up’ bij Pjotr. Zowel in werk als in de liefde. En dat is mooi.
Veel geluk samen! En wel een beetje beter letten op jullie trouwringen hè, lees ik in de krant.
