Een goede nicht is beter dan een verre vriend. En dat vieren wij op Nichtendag. Ik, Zus en onze nichten (en tevens zussen) Pink en Maple vieren het dit jaar in Amsterdam.
In de verte zien we Pink al zwaaiend op ons afkomen. Na omhelzingen vragen we ons af waar haar zus is. Dan zien we Maple, opgevouwen in het roestbakkie van Pink, ze steekt haar hoofd uit het raam en roept: ‘Ik kan er niet uit, want het portier is stuk!’. Zus en ik stappen enigszins aarzelend in en dan gaan we op weg.
De eerste stop is Pinks huis, dat qua afmetingen niet onderdoet voor de kledingkast van Zus. Als je hip bent, noem je dit een Tiny House, hier in De Pijp noemen ze het een Pijpenla. Het heeft natuurlijk ook voordelen als je uit je bed stapt en meteen in de keuken staat. Voor Chef Pink ideaal, want koken is haar passie. De meeste ruimte van haar huis wordt dan ook in beslag genomen door haar pastamachine.
Bij de fietsenboer om de hoek regelen we een paar fietsen. Hij verbaast zich over de drukte in zijn winkel vandaag: ‘Is er wat aan de hand ofzo in de stad?’. ‘Ja’ roepen we ‘Het is Nichtendag’. Terwijl hij zich afvraagt wat dit evenement precies inhoudt, springen wij op de pedalen.
We scheuren op onze rent-a-bikes de stad door. Pink voorop en wij volgen, waarbij het vooral de kunst is om geen toeristen aan te rijden. Maple woont al jaren in het Drentse Meppel, en alhoewel dit volgens haar het Mokum van het Noorden is, kun je daar een stuk makkelijker fietsen zonder iemand te raken. Na de nodige kilometers en bevroren handen belanden we in een café. We kletsen heel wat maanden bij onder het genot van bier en bitterballen.
Dan richting Museumplein. De letters ‘I amsterdam’ staan er nog, maar die gaan verdwijnen. Want Amsterdam wil af van het ‘alles draait om ik’- imago, ze willen toe naar het wij-gevoel. In Meppel, hebben ze sinds kort hun eigen ‘I ameppel’ letters, weet Maple te vertellen. Ik krijg er een beetje een ‘Amsterdam first, Meppel second’ idee bij. Maar de Meppelaren zijn er blij mee, daar hebben ze het wij-gevoel sowieso, met of zonder letters. Steve Jobs zou hun slogan ook gewaardeerd hebben.
We bezoeken het Moco, een boutique museum, zoals ze dat noemen. Een villa met moderne kunst van, in dit geval, kritische en activistische kunstenaars. Ze laten ons inzien hoe relatief alles is en hoe we de boel op aarde om zeep helpen. We zien (onversnipperde) kunstwerken van Banksy, maar ook van Icy & Slot en een installatie van Roy Lichtenstein die perfect blijkt voor een 3d fotoreportage.
We fietsen verder naar het hoogtepunt van de dag: dineren bij restaurant Brut de Mer. Een hemelse plek als je van oesters, bubbels en alle soorten vis houdt. Als Pink bij binnenkomst door zowel de barman als de gastheer en alle koks omhelst wordt, weten we dat we hier op de eerste rij zitten. We eten schandalig veel oesters, drinken zalige wijn en krijgen de meest heerlijke visjes voorgeschoteld. Beter dan dit wordt het niet.
Na afscheid genomen te hebben, stappen Zus en ik in de tram. Zus maakt een praatje met de conducteur en zegt dat we op weg zijn naar de VU. ‘Da’s de andere kant op schat’ snauwt hij (schat is Mokums voor muts). Dan belt Maple…haar pinpas, lipgloss en zakdoeken zitten nog in mijn tas (F****ck). We springen bij de eerstvolgende halte weer uit de tram en lopen terug.
Na een tweede afscheid eindigt onze Nichtendag dan echt. Pink kruipt in haar bedje boven het fornuis, Maple reist morgen terug naar haar eigen Mokum (ook wel The Big Eppel genoemd) en Zus en ik rijden, na wat nachtelijke omzwervingen in de stad, richting huis.
De lat ligt hoog voor Nichtendag 2019.
