December is een hectische maand. Als de ene ouwe is teruggekeerd naar Spanje en de ander met zijn slee in aantocht is, dan is het goed om even een rustpuntje in te bouwen. Dus ga ik met Man, Zus en zwager José (spreek uit: Gossé) naar Carré voor een pianoconcert van Chilly Gonzales.
Sarah McCoy verzorgt het voorprogramma. Zo’n vrouw waarvan je denkt: ‘Waarom kent niemand haar?’ Ooit leefde ze op straat en nu zingt ze alsof haar leven ervan afhangt. Wat waarschijnlijk ook zo is. Ze zingt over drama, depressie, mislukking en (ontbrekende) liefde. Beyoncé kan zingen dat ze een survivor is, maar Sarah McCoy ís er een, en dat hoor je. Bovendien heeft ze zelfspot en doet ze haar eigen styling. Dat laatste is niet per se een pluspunt. Haar schouderversiering heeft ze gemaakt van ‘one dollar placemats’. Want ‘If you can’t make it with trash, you sure can’t make it with treasure’ aldus ervaringsdeskundige Sarah.
En dan hoofdact Chilly Gonzales. Hij komt op in badjas en sloffen. Je kan je maar thuis voelen. Zo ook José die, twee stoelen naast me, besluit zijn schoenen uit te doen. Ik ben daar geen voorstander van, maar zijn fris ogende Happy Socks maken een hoop goed.
Chilly zegt niks, neemt plaats achter de piano en begint te spelen. Na de uitbundigheid van Sarah is dit nogal een overgang. Hij gaat stilzwijgend over naar een volgend nummer. Ik hoop dat hij nog iets gaat zeggen vanavond. En dan, na een paar ingetogen nummers, pakt hij de microfoon en gaat hij los. Hij zweept de zaal op, er wordt gelachen, gegild, en gestampt (op naar de volgende renovatie van Carré). We knippen op commando mee met onze vingers en als het niet hard genoeg gaat, brult hij ‘You lazy snappers!’. Hij geeft een klein college over het schrijven van muziek en weet Nirvana te combineren met Britney Spears. Hij is goedgeluimd, behalve wanneer er op de eerste rij een vrouw voor de zoveelste keer in haar zakje anta-flu graait. ‘Snuit je neus en neem je snoepje. Klaar? Goed zo, dan kan ik weer verder!’, roept hij naar haar.
Hij speelt ongelofelijk goed en snel, hij componeert, rapt en produceert. Een muzikale alleskunner en entertainer pur sang. Heerlijk dit.
Na afloop in de parkeergarage staan meerdere concertgangers voor de parkeerautomaten die het niet blijken te doen. We drukken op SOS-knoppen en horen telefoons overgaan, maar er neemt niemand op. Langzaam dringt het tot ons door: we zitten vast in de garage, zonder hulplijnen. De slagboom zit dicht en ook het toegangshek. Samen met Zus ga ik op zoek naar zo’n hokje met iemand die parkeerproblemen oplost. Niemand te vinden en als we over een verlaten parkeerdek lopen, probeer ik niet te denken aan een seriemoordenaar, wat ik dan dus toch doe.
Teruggekomen bij de automaten is de stemming onder de gestrande bezoekers er niet beter op geworden. Grappig om te zien hoe mensen reageren in noodsituaties, voor zover we hier al van kunnen spreken. Een vrouw met een rode jas en dito neus zeurt tegen haar man: ‘I’m soooo tired’. Alsof hij de schuld is van dit alles. Later bedenk ik me dat zij de anta-flu vrouw geweest moet zijn. Een andere vrouw ziet aanleiding om al haar parkeergarageperikelen met mij te delen, en dat zijn er nogal wat. Een ander checkt zijn tas op proviand om de komende uren door te komen.
Man is gelukkig van de probleemoplossende soort. Hij belt de politie. Dan horen we dat er een landelijke storing is. We verwachten geen hulp op korte termijn. Dus nemen we het heft in eigen handen. Een man duwt de slagboom omhoog en een ander bedient de noodknop bij het uitgangshek, die het zowaar doet. En dan rijden we opgelucht de garage uit. We are survivors.
Krijg je ooit de kans om Chilly Gonzales of Sarah McCoy te zien, aarzel niet! Onbekend maakt soms héél bemind.
