Ik sla de krant open en mijn oog valt op de titel van een column: ‘Beyoncé laat écht zien wat kinderen krijgen doet met je lijf’. Echt!? Ik geloof er niks van (überhaupt niet dat een vrouw dat wil laten zien), maar mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn scepsis.
De columniste refereert aan de film ‘Homecoming’, de concertregistratie van het optreden van Beyoncé op het festival Coachella. Ik weet zelf wat kinderen krijgen doet met je lijf (en je algehele gemoedstoestand), maar ik ben geen Beyoncé, dus installeer ik me voor de t.v. om eens te zien hoe het echt zit.
Beyoncé is 10 maanden voor het festival bevallen van een tweeling. En ze heeft ook nog een kleine van 6 jaar. Ze zou deze show eigenlijk al een jaar eerder geven, maar toen moest ze het afzeggen vanwege haar plotselinge zwangerschap. Dan kan je een jaar later natuurlijk niet aankomen met: ‘Sorry, ik ben net bevallen en ben nog niet helemaal mezelf!’ Wat ‘mezelf’ is, ben je de eerste jaren van het moederschap sowieso vergeten, weet ik uit ervaring. Ik heb regelmatig in de spiegel gekeken en gedacht: ‘Ken ik jou?’
Het concert knalt de woonkamer in. Ik ben onder de indruk van de hoeveelheid dansers en muzikanten verdeeld over drie podia, waar op elk een enorme pyramidevormige tribune is gebouwd. Tot ik erachter kom dat ik naar 1 podium + 2 levensgrote schermen kijk. Alsnog indrukwekkend. Het is een bont geheel van toeters en blazers, trommelaars en dansers. In alle soorten en maten. De show draait vooral om de emancipatie van de (zwarte) vrouw. Waar de mannen gekleed zijn in roze overalls met roze schoenen en gekke dansjes doen, voeren de vrouwen de boventoon met hun krachtige danspassen en stoere outfits.
De concertbeelden worden afgewisseld met beelden van Beyoncé in de voorbereiding naar het concert. Hoe ze het doet weet ik niet, maar het wordt me al snel duidelijk dat Queen Bee beschikt over een bovengemiddeld uithoudingsvermogen en een waanzinnige doorzettingskracht. Ze traint en traint…en traint. Eet geen koolhydraten, zuivel, vlees, vis, alcohol én geen chocola (Hell!). Sluit tussen de bedrijven door haar baby’s in haar gespierde armen en gaat weer door. Dan zegt ze, met hoorbare frustratie in haar stem: ‘Voordat ik kinderen had, kon ik 15 uur achter elkaar trainen, nu red ik dat niet meer.’ Aha’ denk ik, ‘dat doet het dus met je lijf!’
Ik zie ook dat ze haar zware momenten heeft. Maar als ze vervolgens losgaat op het podium, is het nauwelijks te geloven dat ze kort daarvoor een tweeling ter wereld heeft gebracht. En dat kan dus alleen als je de lat huizenhoog legt, keihard bent voor jezelf, geen chocola eet en doorgaat waar ieder ander allang is afgehaakt. Dit regime is niet voor iedereen weggelegd.
Als je wilt zien wat kinderen krijgen doet met je lijf, kijk dan niet naar Homecoming, maar gewoon naar je buurvrouw. Kijk de film vooral wel als je wilt zien hoe je met wilskracht veel kan bereiken.
Eén (schrale) troost voor de moeders onder ons, ook zonder al die uren trainen, komt na verloop van tijd dat ‘Homecoming’ moment. Je kijkt in de spiegel en denkt: ‘Hé, ik ken jou!’.
Bee toen ze nog 15 uur per dag trainde (in plaats van 14):
