gregor

Goede vriend Gregor (Surinamer, in bezit van caravan én golfbrevet) is toegetreden tot de 40 club. Dat moet gevierd worden! De feestlocatie die hij hiervoor heeft uitgekozen ligt niet meteen voor de hand: de gereformeerde kerk verderop in de straat. Gregor en Cé zijn veel, maar niet gereformeerd. Het feit dat de locatie zich in dezelfde straat bevindt als hun huis, zal hebben meegespeeld. Altijd fijn als je van je eigen feest binnen een koprol thuis bent.

Daar aangekomen zie ik Gregor al over straat lopen met een schaal bami…ik heb trek, dit feest ziet er veelbelovend uit. De kerk is bij de eerste aanblik zoals een kerk hoort te zijn: sereen, heilig, rustig. Tot ik het feestgedeelte binnenloop… Wow, Pimp my Church, zeg ik. De reggaeton klanken komen op me af, terwijl de geur van exotische happen mijn neus binnendringt.

Ik zie mensen die ik lang niet heb gezien en mensen die ik voor het eerst ontmoet. Er zijn gasten uit Suriname, de Oekraïne, Macedonië, Sidonië (waar dit ligt weet niemand) en Zoetermeer. En er wordt gedanst, heel goed gedanst. En daar sta ik tussen. Ik voel me nogal wit, lomp en groot (Man is niet mee, dus ik ben nagenoeg de grootste op dit feest). Ik doe een poging ritmisch over te komen, maar links van me staat iemand die professioneel danser is en rechts familie van Gregor, zij zijn geboren met een gevoel van ritme waar iedereen houterig bij afsteekt (vooral ik). Een vriendin van Cé laat zich niet kennen en besluit mee te doen. Ze gooit haar achterwerk naar achteren en gaat mee richting dansvloer totdat ze gehurkt zit. Omhoog komen is een ander verhaal. Even later zie ik haar met een hand op haar rug, op zoek naar de dichtstbijzijnde stoel.

Ik maak een praatje met de vader van Cé. Ondertussen wordt het buffet toegelicht. ‘Dit is komkommer met peper. Geen paprika!’ Dit laatste wordt er aan toegevoegd met een blik richting mij. Iedereen herinnert zich het tafereel nog waarbij Man een peper aanzag voor paprika en dit in één keer naar binnen schrokte. Hij dwong hiermee respect af bij Gregors familie, maar voor zijn ingewanden was het minder prettig. ‘Jongens, deze schaal is vegetarisch’. Cé’s vader (50% Oekraïens en fan van de slagersbranche) haalt zijn neus op: ‘Die schaal moeten we mijden!’ brult hij. Ik schep een lekker bord vol met nasi, bami, kipkluiven (hoe eet ik dit charmant?) en kippenlever (omdat ik dacht dat het iets anders was).

Als ik de witte wijn zoek, wijst iemand me erop dat deze in de vriezer ligt. ‘Alleen daar was nog plek, de koelkast zit al vol’. Aha. Met mijn glaasje ijswijn loop ik om de dansvloer heen. Er kriebelt iets in mijn nek.

De muziek staat hard, de drank vloeit rijkelijk, de bara’s smaken goed en de dansvloer trilt. Gregor doet een liefdesdans met Cé. Als morgenochtend de laatste feestrestjes zijn opgeruimd, zal de kerk weer volstromen voor een dienst. Ik hoop dat ze ook zo genieten.

Eenmaal thuis gekomen schop ik mijn hakken in een hoek en trek mijn nieuwe vestje uit. En dan zie ik iets bungelen aan de kraag. Het prijskaartje zit er nog aan. Heb ik dat! Ach het kan altijd gênanter. Zoals die keer, op een gala, dat mijn kousen met plakrand (die niet meer plakten) onder mijn jurkje vandaan zakten richting enkels. Zie dan maar ongemerkt bij het toilet te komen.

Het was een mooi feest. Dansend door naar volgend jaar Gregor!

Do the D-A-N-C-E

Share This:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Wil je mijn columns in je mailbox ontvangen?

Voer dan hier je emailadres in:

Eerdere columns
Lees en luister
Muziek, (sterke) verhalen, toevallige gebeurtenissen, kunst, boeken, en nog meer muziek...
Columns in je mail

Bericht ontvangen als er een nieuwe column verschijnt? Vul hier je emailadres in: