Kerst is in aantocht, dus dat betekent een heleboel kerstpakketten inpakken op de boerderij van Broer en Jan. Zus en ik helpen jaarlijks een handje mee om te zorgen dat alle bestellingen op tijd klaar staan.
Kleinste man (6, bijna 7) gaat mee naar de boerderij. Onderweg hebben we een diepgaand gesprek. Hij vraagt zich af waar je naar toe gaat als je dood bent. Ik zeg dat niemand dat weet, maar dat mensen hier verschillend over denken. De een denkt dat je naar de hemel gaat, de ander denkt dat je terugkomt en weer een ander denkt dat je in een hele diepe slaap valt waar je nooit meer uit komt. Zijn mond valt open bij optie 2: ‘Terugkomt!!?? Waaaat??’. ‘Ja’ zeg ik ‘Sommige mensen geloven dat je terugkomt, bijvoorbeeld als konijn. Of als koe.’ Dat heet reïncarnatie, zeg ik. Maar ik zie al dat deze theorie er niet in gaat bij hem.
Even later sta ik met Zus en Jan tientallen kistjes, manden en dozen te vullen met stro. Kaas, honing, noten, ambachtelijke chips, biologische appelsap….alles gaat door onze handen en wordt mooi gerangschikt in de pakketten. We zijn als een geoliede machine. Totdat Zus voorover bukt om een hand stro te pakken en Jan op hetzelfde moment ook bukt en hun achterwerken een botsing maken, waardoor Zus bijna tussen de zakken ambachtelijke chips belandt. Dan ben ik mijn schaar kwijt….ik kijk achterom naar de stapels pakketten die al klaar staan, mooi ingepakt met zorgvuldig aangebracht lint. Nee hè! Even later duikt ie gelukkig op onder de zakjes handgemaakte chocolaatjes. Geen schaar in het kerstpakket dit jaar.
Halverwege de dag, als onze armen een beetje lam beginnen te worden, beklaagt Zus zich dat ze zo niet aan haar gebruikelijke meditatie van 5x (!) per dag toekomt. Ik zeg dat ze zich vooral niet door ons moet laten tegenhouden, als ze maar doorgaat met kazen aangeven. Je moet tegen Zus niet zeggen dat ergens geen tijd voor is, want: ‘Er is maar één tijd, en dat is prioriTEIT’ aldus Mrs. Mindfulness.
Dan gaat mijn telefoon. Het is de grootste kleine man (9, bijna 10). Snikkend vertelt hij me dat hij Hamster heeft gevonden. Het beestje lag doodstil in zijn kooi, op zijn rug met zijn pootjes in de lucht. Nee, hij deed niet mee aan de Mannequin Challenge (deze grap maakte ik gelukkig niet). Hamster is niet meer onder ons. Kleine grote man klinkt zo verdrietig, ik krijg ook tranen in mijn ogen. De begrafenis is al geweest (zijn vader is van het voortvarende type). Ik probeer hem te troosten: ‘Hij heeft wel een heel goed leven bij ons gehad’ (een paar incidenten daar gelaten) en ‘We nemen misschien wel een ander huisdier’. Door zijn tranen heen, zegt hij ‘Ja, dan wil ik een konijn, die durf ik wel op te pakken’. Hamster was er inderdaad niet van gecharmeerd om aangeraakt te worden. Ik ga niet meteen in op zijn konijnenvoorstel. Zijn vader kennende staat deze dan vanavond in de kamer. Als een soort van geënsceneerde reïncarnatie. Ik zie het ongeloof in de ogen van kleine broer al voor me, bij de aanblik van een konijn op de plek van Hamster.
Als onze neuzen vol stof zitten van het stro en de rijen ingepakte kerstpakketten staan te wachten om uitgedeeld te worden, is ons werk gedaan. Dit is altijd het moment waarop ik denk, laat de Kerst nu maar komen. Zonder Hamster helaas, maar met een boel blije mensen onder de boom.
Bij dezen ‘Fijne Kerst allemaal’
een Hamster){kind=link}