Deze week vond ik een briefje op tafel van onze schoonmaakhulp. Of we de hamster van haar dochter wilde….zij bleek allergisch voor het beestje. Na overleg met Man besloten we onze jongens te verrassen. Persoonlijk houd ik niet van gekooide dieren, dus hopelijk was de kooi niet al te klein (dat bleek een onnodige zorg). En ik vroeg me ook nog even af waarom de dochter ‘ineens’ allergisch was. Maar nadat alle bezwaren van tafel waren geveegd, besloten we om de hamster te adopteren.
Tijdens de lunch de volgende dag vertelde ik mijn collega’s het leuke nieuws: ‘We krijgen een hamster’. Iedereen liet spontaan zijn quinoa en veldsla staan. De reacties:
‘Ze worden niet oud hè, hooguit een jaar of twee, als je geluk hebt drie’
‘Ze kunnen vals zijn hè, die van mij beet zodra je in de buurt kwam’
‘En wie maakt de kooi schoon? Jij!’
Het is altijd fijn om even te overleggen met mijn collega’s, maar niet als het punt van discussie al onderweg is.
Bij thuiskomst tref ik drie gelukkige mannen aan. Een schattig, wit, wollig beestje kijkt me aan met zijn zwarte kraaloogjes. Grote en kleine broer zijn verliefd. Dit gaat goed komen, denk ik. Het is (op het eerste oog) geen terrorhamster en hoeveel rommel kan zo’n klein beestje nou maken? Grote broer kan ’s avonds bijna niet slapen van geluk en komt nog een paar keer zijn bed uit om hem te aaien.
De volgende ochtend zitten de jongens niet voor de televisie, maar voor de kooi, te genieten van hun nieuwe vriend. Hun vader vindt het een goed idee om Hamster even uit zijn kooi te halen. Dit leek mij niet echt nodig, want Hamster heeft meer luxe in zijn kooi dan wij in ons hele huis; een reuzenrad, twee glijbanen, een dakterras en een bamboehut. Maar nee, hij moet ook even op tafel, vindt Man. Eenmaal op tafel loopt Hamster vliegensvlug richting fruitschaal. Daar maakt hij rechtsomkeert en neemt een spurt, tussen de vingers van Man door, en vliegt over de rand van de tafel. Verschrikt zien we hoe hij in een vrije val richting grond vliegt…..Boem. Hij komt niet op zijn pootjes terecht, maar op zijn kop. Man pakt hem snel op, maar het beestje beweegt niet meer. Hij ligt muisstil in zijn grote hand. Grote broer begint onbedaarlijk te huilen. Ik slik en stuur meerdere boze blikken naar Man, terwijl ik zoon probeer te troosten. Maar Hamster blijkt een taaie, hij opent zijn oogjes en begint weer te bewegen. Opluchting!
Hamster zit nu rustig bij te komen op zijn dakterras. Alle tranen zijn inmiddels gedroogd. Maar er komt natuurlijk een moment dat hij echt niet meer beweegt. We weten niet hoe oud Hamster is, dus misschien komt dat moment sneller dan we vermoeden. Ik ga alvast kijken in de dichtstbijzijnde dierenwinkel of er een dubbelganger verkrijgbaar is.
