En toen was het weer tijd voor onze jaarlijkse teamdag. Vandaag gaan wij eens even lekker teambuilden! En wat houdt dat in? Dat weten we natuurlijk wel, maar ik heb het toch even opgezocht:
‘Teambuilding, simply stated, it is less me and more we.’ Minder ik, meer wij. Dat moet lukken, voor een dag.
Het programma van onze teamdag is strikt geheim gehouden, met als gevolg dat er flink op los wordt gespeculeerd. Collega Stans hoopt op een obstacle run met veel krachttraining. Anne-Sophie wil gewoon veel eten en drinken, desnoods op Bali. En Eemie wil iets met performance; tapdans, sing-along of biodanza. Maar, dat heb je met zo’n teamdag, het draait dus niet om ik, het draait om wij.
We starten de dag met een baanbrekende vergadersessie. Waar zijn we met onze organisatie over 5 jaar? De ideeën vliegen over tafel. De een is over 5 jaar al een stuk verder dan de ander. We moeten tot elkaar zien te komen. Dit redden we niet in 2 uur.
Na een vaartocht, inclusief lunch en de nodige drankjes, fietsen we door naar de botanische tuin. In een zaaltje worden wij ontvangen door Hermien, een vrouw in fleece trui, en een spijkerbroek die vooral geschikt is om mee in de tuin te werken. We gaan zitten met onze kruidenthee en botanische muffin en wachten in spanning af. Hermien neemt zelfverzekerd het woord. ‘Ik ga wat vertellen, dus graag stil zijn en niet smakken’.
‘We gaan het hebben over peper’. Stans verslikt zich in haar thee. Niks obstacle run of tapdans. Een lezing over peper. En andere soorten zeldzame specerijen, zoals kaneel, nootmuskaat en vanille. Er gaan bakjes rond met peperkorrels, zodat we kunnen ervaren hoe peper ruikt. ‘Wow’ zeg ik, ‘intens!’. Hermien knikt bevestigend.
Hermien is ook veel in China en Japan geweest, met Rogier. Wie dat precies is, komen we niet te weten. Daarna gaan we de tuin in. Prachtig, dat moet gezegd. Niet iedereen loopt ontspannen rond; Eemie is bang opgegeten te worden door vleesetende planten en Pjotr blijkt een vlinderfobie te hebben. Hermien geeft uitleg bij allerlei bomen. Af en toe onderbreekt zij haar verhaal om heel hard naar Japanse bezoekers ‘Konnichiwa’ te roepen. Die vervolgens geschrokken doorlopen.
Daarna fietsen we naar een café voor wat drankjes en de volgende activiteit; een pubquiz. Leuk! We worden willekeurig in teams ingedeeld. Dit kan verkeerd uitpakken, maar blijkt voor ons gunstig, we hebben allemaal zo onze specialiteiten. Het wordt een verhitte strijd. Eemie blijkt naast haar grote kennis van het Koningshuis veel van Asterix en Obelix te weten. Stans weet (ook tot haar eigen verrassing) wat hippopotomonstrosesquippedaliofobie betekent en ik blink uit in het herkennen van muziekfragmenten. Uiteindelijk verliezen wij met 1 punt van een ander team. Wij hadden overigens kunnen winnen, als ik het muziekfragment van Lilly Wood & the Prick had herkend. Maar wie noemt zijn band dan ook zo!? (vrij vertaald: Lilly Hout & de Snikkel).
Daarna volgt een heerlijk diner en is het tijd om richting huis te gaan. Althans, voor de meesten. Voor sommige collega’s kan een teamdag niet lang genoeg duren. Zij gaan nog even door met teambuilden in de kroeg verderop.
Maandag gaan we weer met zijn allen aan de slag, een beetje minder ik en veel meer wij.
