Ieder jaar als ik jarig ben, schrik ik ervan hoe snel zo’n jaar voorbij vliegt. Is het alweer een jaar geleden dat mijn collega’s mijn kantoor hadden vol gehangen met het-leven-begint-pas-bij-40-spreuken? (en foto’s van gerimpelde oma lichamen met mijn hoofd erop gefotoshopt). Ik heb mijn 40ste groots gevierd, dus dit jaar ben ik van plan om het stilletjes voorbij te laten gaan. Gewoon even doen alsof er niet alweer een jaar om is. Ik besluit om nog een jaar veertig te blijven.
Na een niet al te productieve ochtend op het werk, met de gebruikelijke – niet zelfgebakken en dus lekkere – taart, loop ik naar mijn auto. In de verte zie ik iets op mijn voorruit….en achterruit…en op het dak. Een grote ‘41’ komt me tegemoet. ‘It took 41 years to look this good!’ staat er op een van de pamfletten waar mijn auto mee is versierd. Als ik achterom kijk, zie ik mijn collega’s op de derde verdieping lachend uit het raam hangen. Mijn omgeving werkt niet echt mee aan mijn plan om 40 te blijven.
En wat is oud hè? Neem nou mijn moeder. Fit, actief, gebruikt Whatsapp (vaak voor dubieuze berichten) en staat midden in het leven. Maar soms merk ik dat ze ouder wordt. Zo deed ze vorige week haar gebruikelijke boodschappenrondje op haar e-bike. Langs de bakker, de groenteboer enzovoorts. Ze stopte de verse buit in haar fietstas en liep nog even naar de notenkraam. Toen ze terug liep naar haar fiets zag ze dat haar fietstas openstond. Verschrikt haalde ze de notenboer erbij ‘Ze hebben mijn eten meegenomen!’. De notenboer stond versteld….Wie doet dat? In hun dorp! Ze wisselde hun verontwaardiging met elkaar uit, waarop mijn moeder besloot opnieuw haar rondje te maken langs alle boeren. Er moest toch gegeten worden. En ze moest haar verhaal kwijt. Even later, bij de notenkraam, wil een vrouw haar fiets pakken en ontdekt tot haar verrassing dat haar fietstas tot aan de nok toe gevuld is. Als mijn moeder terug komt met een nieuwe voorraad, staat de notenboer haar op te wachten met een grote grijns en een kistje met haar boodschappen. Haar hoofd kreeg de kleur van de 6 kilo tomaten die ze nu rijker was.
Vandaag sprak ik een zus van mijn moeder:
Ik vraag ‘Hoe gaat het?’
‘Goed. Nou ja, niet zo eigenlijk’ Ze trekt een moeilijk gezicht
‘Waarom niet? Vraag ik
‘Ik word oud’
‘Ja….en!?
‘Ik ga de vernieling in!’ (Onze familie heeft een redelijk gevoel voor drama) Ze vervolgt: ‘Als ik zwaai dan zwabbert er een stuk vel onder mijn arm.’ Ze demonstreert het. ‘Maar ik voel me nog jong.’
We willen allemaal jong blijven. Ik kijk naar haar. Als ik de 70 nader en ik zie er nog zo uit, dan heb ik geen klagen. Toch, ik snap haar wel. Je kan je nog zo jong voelen, je lichaam slijt. Geen leuke constatering, maar that’s life.
Als ik thuis ben, ga ik voor de spiegel staan. Ik zwaai naar mezelf om te kijken hoe het er bij mij voorstaat. Gelukkig. Alsof ik nog 40 ben!
