Een week voordat de Kerstvakantie begint…
Vrijdag – Tis Hier Geen Hotel
Ik ga met vriendinnen Mar & Mar naar ’Tis Hier Geen Hotel’. Een grappige voorstelling over het leven met pubers. Onze jongens zijn de 12 nog niet gepasseerd, maar je kan niet vroeg genoeg voorbereid zijn op wat komen gaat.
We moeten hard lachen om de absurde sketches, vooral omdat we in de veronderstelling zijn dat het zwaar overdreven is. Na de voorstelling helpt mijn buurvrouw (die met drie volwaardige pubers recht van spreken heeft) ons uit de droom: ‘Het gaat letterlijk zo!’ roept ze. ‘NIETS hiervan is overdreven!’ We laten dit even bezinken en bedenken meteen een overlevingsstrategie: veel avondjes uit met elkaar zodat we samen hard kunnen lachen, én huilen, om het gedrag van onze pubers.
Woensdag – Oase
Kleine man gaat vandaag Kerststukjes maken op school. Elk jaar denk ik net op tijd aan de oase. Dit jaar net niet. Gelukkig biedt mother-in-crime Jane uitkomst. Zij koopt haar oase in voor een aantal jaren (waarom ben ik daar nooit eerder op gekomen?) dus we mogen bij haar inslaan, net voor de schoolbel gaat.
Donderdag – Honden en worstenbroodjes
Ik begin af te taaien. Mijn hoofd zit vol met honderd dingen die nog moeten gebeuren voor de Kerstvakantie die over 2 dagen aanbreekt. Net als ik de deur uit wil gaan richting werk, roept mijn Brugpieper in grote paniek: ‘Mam, mijn toets begint over 7 minuten!’ Even daarvoor lag hij nog languit op de bank in zijn joggingspak. Meneer heeft zich een paar uur vergist.
Ik denk 2 seconden na en laat dan mijn planning maar weer eens los, daar ben ik gelukkig goed in. We springen in de auto en racen naar school. Ik app collega Eemie dat ik later ben omdat Zoon zich heeft vergist in zijn toetstijd. Haar reactie: ‘Kind van z’n moeder’. Tot zover mijn imago.
Het heeft geen zin om heen en weer te rijden, dus besluit ik om naar het nabij gelegen strand te gaan tot Zoon klaar is met z’n toets. En daar loop ik dan, langs de branding. Het is fris, maar windstil en de golven rollen rustig het strand op. Een gedwongen rustmoment in deze hectische week, hoe heerlijk is dit.
Tot Hennies Hondenuitlaatservice het strand op komt. Hennie heeft 10 riemen vast en probeert de ongeleide projectielen die eraan hangen in toom te houden. Ze blaffen, ze poepen en gaan alle kanten op. Als ze bijna verstrikt raakt tussen de riemen, zeg ik: ‘Zo, een hele organisatie’. Hennie ziet er verhit uit, maar probeert kalm over te komen: ‘Nee hoor, het opstarten is even lastig, maar daarna gaat het vanzelf’. Ze loopt door en gaat dan over op joggen, wat moet verhullen dat ze eigenlijk meegesleurd wordt.
Even later maakt ze de honden een voor een los en lijkt het inderdaad ‘vanzelf’ te gaan. De jonge honden rennen ver vooruit, daar achter volgen een paar grotere exemplaren die gaten graven en opzij springen voor de golven en helemaal achteraan sjokt een oudje genaamd Brutus. Als Hennie roept, dribbelen ze allemaal keurig mee. Behalve Brutus, die luistert niet en doet wat hij waarschijnlijk al jaren doet: zijn eigen zin. Ik realiseer me dat ik kijk naar de afspiegeling van een gemiddelde werkvloer.
Helemaal zen keer ik terug naar school. Zoon stapt in en zegt: ‘Mam, je bent echt mijn held!’. Tja, daar doe je het voor hè.
Kleine man heeft ’s avonds Kerstdiner op school en volgens de traditie neemt iedereen iets lekkers mee. Daar moet je niet te licht over denken. Ik heb weleens een pak vlaflip meegenomen, ik zie de gezichten van de moeders van de ouderraad nog voor me. Dit jaar maken we worstenbroodjes (=knakworst in bladerdeeg). Het is snel klaar en je krijgt gegarandeerd bewonderende blikken en een lege schaal terug.
Vrijdag – Vakantie
En dan is het zover: na een laatste dagje noeste arbeid is het vakantie. Yes. Op naar een mooie en vooral ontspannen Kerst. Dit wens ik ook voor mijn buurvrouw en Hennie en iedereen die mij weer het hele jaar heeft gevolgd. Dank!
En na de vakantie? Dan is het weer everyday life, maar dan in een nieuw jaar met nieuwe avonturen. En dat is een fijn vooruitzicht.
