De Jeugd van Tegenwoordig1Ik word oud. Je kan hierom lachen, maar op bepaalde momenten denk ik plotseling ‘Hoe kan het dat er ineens zoveel jaren voorbij zijn?’ Zo’n moment had ik deze week.

Gezellig met collega’s Emie en Anne Sophie naar een feestje. Na een heerlijke maaltijd bij de locale Afrikaan, richting feestlocatie. De weg er naar toe ken ik op mijn duimpje (uitzonderlijk, ik weet het), ook Anne Sophie wist de weg, maar Emie nam de leiding. Nog vrij nieuw in ons team en misschien eindelijk een met richtingsgevoel.
‘Links nu hè Emie!’
‘Nee, nee, deze route is mooier, kijk hoe mooi. Zo mooi hier!’
Anne Sophie beaamde dit, maar zei bij de volgende straat ook ‘Nu wel links toch?’
‘Nee, nee, volg mij maar, dit is mijn hardlooprondje, nog even rechtdoor.’
Het dreigde een flinke omweg te worden (op hakken), dus wij namen de leiding weer over. Emie was verbaasd dat er een kortere route was: ‘Als ik dit had geweten tijdens het hardlopen!’ Wat volgens mij niet perse de insteek is van hardlopen; de kortste route nemen.

Daar aangekomen begon het al bij binnenkomst. Een jongen(tje) controleerde onze kaartjes en leeftijd. Emie werd gevraagd om haar id, een halve blik op mij was genoeg om mij direct door te laten. Echt, ik hoef geen 18 geschat te worden, maar een lichte twijfel zou toch leuk zijn. Hij had hooguit mijn id gecheckt om te kijken of ik niet te oud was voor dit feestje. De gemiddelde leeftijd van de feestgangers lag ver onder de 25 jaar.

Na ons uitgeleefd te hebben in het fotohokje, genoten we van optredens van de Jeugd van Tegenwoordig (hoe toepasselijk) en de Hermes House Band. De band die eeuwig jong blijft omdat de leeftijd van de bandleden kunstmatig jong gehouden wordt. Zodra je de 25 passeert ben je exit en word je vervangen door een jonger exemplaar die ook met de saxofoon kan omgaan en bij een studentenvereniging zit. Maar het leuke is dan weer dat muziek tijdloos is. Het repertoire is in al die jaren niets veranderd, alle nummers die voorbij kwamen waren er ook al in ‘mijn tijd’. Dus vergat ik weer even dat we zoveel jaren verder zijn.

Jammer genoeg was ik weer gauw terug in de realiteit, de volgende ochtend, om 7.00 uur om precies te zijn (ik wil nog slapen!!). De kleinste man staat naast mijn bed met een prangende vraag: ‘Mam, krimp jij al?’

Share This:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Wil je mijn columns in je mailbox ontvangen?

Voer dan hier je emailadres in:

Eerdere columns
Lees en luister
Muziek, (sterke) verhalen, toevallige gebeurtenissen, kunst, boeken, en nog meer muziek...
Columns in je mail

Bericht ontvangen als er een nieuwe column verschijnt? Vul hier je emailadres in: