Het is vroeg in de ochtend. De lucht is grijs en grauw. Ik zit in de auto en luister naar Giel die mijn autoritje altijd aangenaam maakt. Alleen klinkt Giel vandaag niet opgewekt. Met een verslagen stem zegt hij ‘En dan word je wakker en dan hoor je dit tragische nieuws…’. Ik draai het volume hoger. En dan hoor ik de klanken van Ashes to Ashes. Een muzikale held is gestorven.
David Bowie. Een mysterieus persoon. Ik vond hem altijd iets buitenaards hebben. Zowel zijn muziek als zijn verschijning leken niet van hier. Ik heb me zelfs wel eens afgevraagd of hij niet echt out of space kwam. Eerlijk gezegd stel ik me een buitenaards wezen wel zo’n beetje voor. Dat je je de hele tijd afvraagt: Heeft hij nou bruine of blauwe ogen? Is het nou een man of een vrouw? (op het werk noemen wij dat een ‘other’). Draagt hij nou één broekspijp of de helft van een legging?
Zijn muziek is niet in een hokje te stoppen. Ook de niet-Bowie fans moeten toegeven dat hij een bijzonder talent had. Als je zijn nummers luistert ontdek je hoe veel ervan ongewoon goed zijn. Alhoewel voor iedereen ‘buitenaards goed’ een andere betekenis heeft. Vandaag schalde de ringtone van Stans over de verdieping; de tune van Star Wars op maximaal volume. Emie daarentegen raakt in trance als ze hardloopt op de muziek van The Lion King. En Pjotr heeft dat met Marvin Gaye, of eigenlijk met alles wat ze op Sky Radio draaien.
Terug naar David. Ik bedenk me dat ik zijn biografie nog moet lezen, naar zijn tentoonstelling in Groningen moet, zijn nieuwe album moet beluisteren en al zijn films en documentaires nog moet bekijken (he will not be disappointed in me). Maar er zijn er meer die dat vandaag hebben bedacht. Dus ik wacht nog even. Want dat is dan weer het mooie van een artiest als David Bowie. Hij is dan nu echt buiten aards……zijn muziek blijft hier voor eeuwig.
