Singer-songwriters zijn er in overvloed. En gelukkig maar. Lekker veel keus. Ze zijn niet allemaal even goed of onderscheidend. Het merendeel draagt een spijkerbroek, een verwassen shirt en tokkelt wat op de gitaar met een ernstig gezicht. En de songteksten beschrijven meestal een dramatisch afgelopen liefdesgeschiedenis. Maar juist deze combinatie van factoren doet het bij mij erg goed.
Onlangs bij ‘De Beste Singer-Songwriter van Nederland’, een talentenjacht op tv die ik wel kan waarderen, was er een jongen in colbert. Met strak gekamd haar en glad geschoren gezicht. ‘Want’, zei hij ‘waarom moet een singer-songwriter altijd een gerafeld shirt aanhebben?’
Toch…..met zo’n colbert werkt het niet voor mij.
Afgelopen week heb ik genoten van een optreden van Nick Mulvey. Een Britse singer-songwriter met de juiste combinatie van gitaar, shirt en mooie teksten. Samen met (grote) Man ging ik naar zijn concert. Ik sta het liefst vooraan, maar we waren niet heel vroeg en het commentaar is niet van de lucht als mijn droomman zich met zijn ruim 2 meter naar voren probeert te wurmen. In de bios wordt hij meestal ook niet warm onthaald. Het was de avond voor hij vertrok naar de US voor een trip met zijn vrienden. En ja, ik vind dat helemaal prima en leuk voor hem. Als hij mij maar enorm mist en weer snel terug komt. En ook al is hij niet zo lang weg, toch voelt het een beetje alleen. Ondanks de kleine versies van Man die mijn aandacht opeisen.
Volgens de recensie van 3voor12 bleef de echte vonk uit bij het optreden van Nick. Nou bij ons niet. En heb ik even een ‘alleen’ momentje dan zet ik zijn (met liefde gesigneerde) plaat op en zingt hij me geruststellend toe: You’re not alone!