We werden verwelkomd met Taiko, Japanse drummuziek die recht naar je buik gaat. Dat klopt, als je er recht naast staat. We waren met nog een flink aantal andere ‘ladies’ die zin hadden in een Japans avondje. Een avond waarin een tipje van de kimono opgelicht zou worden over het leven van de echte Geisha. Je spreekt dit trouwens niet uit als ‘Gijsja’, zoals de meeste Hollanders (en ik) dat doen, maar als ‘Keesja’.
We liepen langs de meest prachtige kimono’s. Onze rondleidster kon er, in Amsterdams accent, boeiend over vertellen:
‘De kimono’s zijn van zijde en elke afbeelding is er met de hand opgeschilderd. Kostbaar dus, nieuwwaarde € 50.000,- of meer. Je moet ze niet met Witte Reus wassen.’ ‘
Geisha’s moeten wel 5 instrumenten op topniveau kunnen bespelen’
‘Geisha’s zijn geen prostituees’
‘Als ze trouwen kunnen ze geen Geisha meer zijn’
‘De oudste levende Geisha is 98 jaar’
De kleding is prachtig; de kleuren, de beschilderingen. Ondanks dat het alle vrouwelijke vormen verbloemd, toch zo vrouwelijk en elegant. De stof is zo zwaar dat je een man nodig hebt om je aan te kleden. Alleen die schoenen: verhoogde houten slippers met daarin witte sportsokken. Als ik dit thuis weleens doe (als ik even snel naar buiten moet en toevallig m’n sportsokken aan heb en ik alleen m’n slippers zie liggen) dan wordt mijn geliefde hier niet bepaald warm van.
We hebben ons vermaakt met Manga tekenen (ik wist niet dat ik dat kon), Kokeshi beschilderen (Japanse poppetjes die geluk brengen) en Sake drinken. Adriana vindt het jammer dat Geisha’s geen Chardonnay drinken. Er was ook een workshop Do-In. Een combinatie van meridiaanstrekkingen en meditatie. Om je lichaam weer in balans te brengen. Balans is my middle name (zo nu en dan), dus ik zag dit niet als toegevoegde waarde. Zus wel, die houdt ook van mantra’s zingen, chakra’s en reiki business. Soms begeven we ons op een ander level. Nadat Mari (us mem) was overgehaald en zich had ingeschreven vertelde zus dat ze het al eens eerder had gedaan. En dat iedereen op de grond moest liggen met gestrekte armen en vervolgens over elkaar heen moest rollen. Mari kreeg het spontaan warm. Je kan ook enorm uit balans raken van dit soort alternatieve bewegingsvormen.
Daarna gingen we huiswaarts met onze Kokeshi, Manga tekeningen en een heerlijk gevoel dat we even ondergedompeld zijn geweest in de wereld van de Geisha. Geen van allen hebben we trouwens de ambitie gekregen om er een te worden. Wij willen onszelf kunnen aankleden, kunnen trouwen als we zin hebben en met blote voeten in onze slippers. En ik vermoed dat we gelukkiger zijn dan de gemiddelde Geisha. En dat zonder 1 instrument op topniveau te kunnen bespelen.
