Ik zit in de trein naar Den Haag, op weg naar een workshop Storytelling. In deze workshop leer je hoe je (nog beter) verhalen kan vertellen. Dat lijkt mij wel wat.
Terwijl ik een banaan eet, gaan er twee jongens tegenover mij zitten. Ze dragen beiden een huisbroek, glimmende sieraden en ze heten allebei Bro. Ze praten opgewonden over een voorval op het perron. De Bro’s hadden netjes gevraagd aan iemand of hij even aan de kant wilde gaan, maar de persoon in kwestie reageerde hier niet ‘chill’ op.
‘Ik vraag het netjes, weet je Bro, maar wat een ****. Vroeger zou ik losgaan, weet je, maar nu niet meer Bro, ik blijf rustig. Je hebt er niks aan, weet je.’
De andere Bro knikt instemmend. Tussen zijn vingers heeft hij een verse joint geklemd. De hele reis blijft deze onaangeroerd. Ik stel me voor dat ik de hele weg met mijn banaan in mijn hand zit. Dat is trouwens een gouden regel bij het schrijven: Komt er een banaan voor in je verhaal, dan moet hij opgegeten worden.
Ze praten verder. ‘Als je iets niet kan, moet je het niet doen Bro. Je kan dat spul wel gebruiken, maar als je de hele dag suf bent en je functioneert niet meer, dan moet je het niet doen, weet je.’
Ik vind dit wijze woorden, totdat hij een plastic zakje en vloeipapier tevoorschijn haalt en met uiterste precisie een stickie rolt. Ik vraag me even af of ik goed zit, de stiltecoupé kende ik al, maar de wietcoupé nog niet. ‘Kijk Bro’ gaat hij verder ‘Ik functioneer gewoon, maar als jij dat niet kan, moet je het niet doen’. Andere Bro knikt afwezig. Ik vind het ook verwarrend.
Eenmaal in Den Haag wandel ik voor de inspiratie even over het Binnenhof. Demonstrerende boeren hebben de hofstad vanmorgen verlaten, op één na, die ik verdwaald zie rondlopen, op klompen, zoekend naar zijn tractor.
De deelnemers van de workshop vormen een gevarieerd gezelschap. Allemaal zijn ze hier omdat ze een verhaal willen (leren) vertellen. Een militair die zijn laatste uitzending heeft gehad en zich inzet voor gezondere voeding onder uitgezonden collega’s. Een man die actievoert tegen geluidsoverlast van vliegtuigen en een docent Recht die haar studenten meer wil meegeven dan saaie feiten.
We leren over helden, draken en mentoren. Een goed verhaal heeft een held die een draak moet overwinnen en daarbij geholpen wordt door een mentor. J.K. Rowling heeft deze workshop ook gedaan.
Over draken gesproken. Aan het eind van de workshop moet iedereen een korte pitch houden: Ga voor de groep staan en vertel (uit je hoofd) een zojuist bedachte scène. Ogenschijnlijk lijkt iedereen daar vol zelfvertrouwen te staan en over een jarenlange toneelervaring te beschikken. In tegenstelling tot mij: met een bonkend hart en onvaste benen neem ik plaats op de stip en doe mijn verhaal. Na een warm applaus besef ik dat je je alleen heldhaftig kan voelen als je af en toe een draak te lijf gaat.
Nog een laatste tip van de trainer: als je een boodschap wilt overbrengen, blijf dan dicht bij jezelf. Als je je anders voordoet, neemt je geloofwaardigheid direct af.
Ik keer tevreden huiswaarts en zie overal verhalen. De boer, die nog heel wat draken heeft te verslaan. En de vrienden van de heenreis, die schitteren in hun eigen story: Bro, de held, met tussen zijn vingers een draak geklemd. Gelukkig heeft hij een ervaren mentor, die hem bijstaat met raad en daad, maar die zich niet anders voordoet dan hij is. Een echt verhaal. Jammer dat ik niet weet hoe het afloopt.
