Kurt CobainOp naar de tentoonstelling van Anton Corbijn in het Gemeentemuseum met Zus. Een avondje op stap met mijn zus staat altijd garant voor kunst en cultuur, veel kletsen en onbedaarlijk lachen. Dat laatste hebben we meestal niet zelf in de hand en wordt vaak veroorzaakt door externe factoren.

Onderweg maakte ik me even zorgen of we het museum wel voor sluitingstijd zouden bereiken. We belandden al snel in de file en ons richtingsgevoel is dramatisch (ook al zijn we er al vier keer geweest). De laatste keer dat Zus naar het Gemeentemuseum ging zei haar vriendin ‘Dat is toch naast het Omniversum?’  Waarop Zus had geantwoord: ‘Neeeee joh, heel ergens anders!’ en vervolgens had ze vastberaden geroepen: ‘ik weet waar het is, laat mij maar rijden!’ Ze zijn geloof ik nog wel vriendinnen.
Dit keer wilden we niet heel Den Haag zien, dus vertrouwden we volledig op de navigatie. Met succes.

Bij aankomst zelfs nog tijd om een hapje te eten en toen, op naar Anton. Wat een geweldige tentoonstelling. Prachtige grote ingelijste zwart wit foto’s van the Stones met hoge hoeden, Bono in Bad, Jeff Buckley in het hooi……Make my day! Echt genieten dit. Ook een hele wand met portretten van Anton himself, waarop hij verkleed is als Jimi Hendrix, Elvis Presley en John Lennon. Vooral de foto van Janis Joplin is meesterlijk.

Janis Joplin1

Anton, is it you?

Door naar de volgende zaal. Nog meer moois in zwart wit, maar ook prachtige portretten met een blauwe gloed. De zaal waar we rondkijken is nagenoeg leeg en het is er doodstil. In de deurpost, richting volgende zaal, staat een man geleund, met zijn rug naar ons toe. Ik sta niet al te ver van hem af en buig me naar voren om het portret van Kurt Cobain nader te bekijken. Net op dat moment laat de man een enorme scheet. Ik sta meteen weer kaarsrecht. Wat!!?? De man verroert zich niet en ik kijk om waar Zus uithangt. Als we elkaar aankijken belanden we direct in een lachstuip. Wat bijzonder hard klinkt in een doodstil museum waar de akoestiek nogal ver draagt. De man was inmiddels verdwenen, de lucht niet. Wie doet zoiets, te midden van al die schoonheid?

Enfin, zo gaat het altijd bij ons. We doen heel cultureel en concentreren ons op prachtige kunst en dan, door een externe factor, staan we weer te gieren van de lach. En dat tijdens zo’n serieuze bezigheid. Altijd leuk, dat wel. En volgende keer? Gewoon weer. Here we are now; entertain us!Rolling Stones

 

Share This:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Wil je mijn columns in je mailbox ontvangen?

Voer dan hier je emailadres in:

Eerdere columns
Lees en luister
Muziek, (sterke) verhalen, toevallige gebeurtenissen, kunst, boeken, en nog meer muziek...
Columns in je mail

Bericht ontvangen als er een nieuwe column verschijnt? Vul hier je emailadres in: