Kerstmis. You love it or you hate it. Ik houd ervan. Die sfeer, de boom, de (overdadige) diners, de overkill aan familie. Gezellig, knus en kneuterig. Zelfs de meest erge kerstnummers klinken als muziek in mijn oren.
Maar niet iedereen kan het kerstfeest waarderen. De meest gehoorde zin van de anti-kerst types: ‘Vreselijk, van mij hoeft het niet, al die verplichtingen’. Zij vluchten het liefst naar het buitenland, naar een plek met een warm klimaat, die niet op de route ligt van de arreslee. Maar hoe vaker ze benadrukken hoe vreselijk ze het kerstfeest vinden, hoe meer ik vermoed dat ze stiekem enorm verlangen naar een joekel van een kerstboom, een glamoreuze kerstoutfit, een 10 gangen diner en een lange tafel vol familie en flessen champagne.
Collega Emie is een liefhebber. Zij verscheen deze week in een discutabele kersttrui op het werk. Een gebreide sneeuwman met lichtgevende sneeuwvlokken. De reacties waren verdeeld van ‘hahaha… geweldige trui’ (Stans) tot ‘Dit meen je niet’ (Anne Sophie). Het hoogtepunt was toen Emie haar vinger in de buik van de sneeuwman prikte en de klanken van ‘Jingle Bells’ uit haar trui kwamen.
Het kerstdiner op school is ook altijd een hoogtepunt. In de laatste schoolweek van het jaar. Je moet de borden en bestek niet vergeten, je kinderen moeten mooi aangekleed (‘neeee, ik wil geen blouse aan’) en je moet een culinair hoogstandje bereiden. Stans was er niet over te spreken dit jaar. Ze had uren in de keuken gestaan (met Stans senior) en moeite gedaan voor een voortreffelijke mise en place. Vervolgens zag ze een moeder aankomen met soepstengels in zo’n lelijk plastic bakje. Ik verzweeg maar even onze in de haast gebakken vissticks……opgediend in, jawel, zo’n lelijk plastic bakje.
Ook een jaarlijks terugkerend evenement (in de drukste week van het jaar) is het inpakken van honderden kerstpakketten bij mijn familie. Dit jaar waren Zus en ik van de partij om te helpen. Zij in een iets te glamoreuze outfit, ik in een enorm praktische outfit. Een dag lang zwoegen met kistjes, manden, stro, kazen en wijnen. We werken hard, ik zorg voor (kerst)muziek en schoonzus coördineert de boel. In de lunchpauze trakteert Broer ons op gebakken eieren, waarop Zus dan roept ‘sunny side up graag’.
Om de kerstsfeer te verhogen ga ik met mijn mannen naar een lokale kerstmarkt. Bij het overvolle ijsbaantje staat een zeer slecht verklede kerstman. Kleine man kijkt bedenkelijk naar hem. ‘Dit is geen kerstman hoor mam, dit is gewoon een verklede man. Zelfs de echte kerstman is nep, toch mam!?’ Ik glimlach vriendelijk naar de man. We hadden besloten om slechts één verzonnen verhaal rondom een bebaarde man in stand te houden, dat is gelukt. Grote broer, die het geloof in de Sint ook al heeft verloren, kijkt méér dan bedenkelijk naar de verklede (kerst)man. ‘Mam, ik zei het laatst nog: een man met een baard….is zijn ballen niet waard’. Okay, we gaan!
Het is hectisch, teveel, te overdadig, maar het mag duidelijk zijn, I love it! Fijne kerst allemaal.
