Het dreigde vandaag even een Monday Bloody Monday te worden. Jaha Ticketmaster, ik ben ook goed in slechte woordgrappen.
Daar zit ik dan, klaar om kaarten te scoren. Vol goede moed, met telefoon, laptop, computer en ingeschakelde vriendinnen en Zus op afstand. Een herhaling van vorige week maandag en 2 jaar geleden, alleen helaas dan zonder succesfactor Stans.
En dan gaat het weer precies hetzelfde zoals altijd. Ik moet niet te vroeg inloggen, of toch wel? Zal ik refreshen of beter van niet? Mijn vinger gaat naar F5, nee toch maar niet. De klok tikt door, het is bijna 10.00, het startmoment van de voorverkoop. Even later hoor ik collega Tyra roepen over de gang ‘ik zit erin!’. In de wachtrij wel te verstaan. Dat is al een wonder op zich. Ik zit ook in de wachtrij. Een virtuele, oncontroleerbare, zenuwslopende wachtrij. Ooit bij het postkantoor kon je je favoriete nummers delen met de andere wachtenden of iemand uitschelden die voordrong. Nu heb je geen idee wie en hoeveel wachtenden er voor je staan. En schelden tegen je computer heeft toch iets sneus.
Ik kijk naar de cirkel die aangeeft hoe lang het nog duurt: lang. Ticketmaster heeft sinds een tijdje een ‘Woordgrap Executive’ in dienst. Bij de voorverkoop van Adèle stond er in het wachtscherm: ‘Hello from the other side, je moet nog even geduld hebben’. Ergerlijk. Als je heel graag kaarten wilt en je je kansen met de minuut ziet vervliegen dan zit je niet te wachten op teksten als:’Still haven’t found what you’re looking for?’of ‘With or without you?’ Ik zie het gezicht van de grijnzende woordgrappenmaker voor me.
En dan gaat mijn telefoon. Het is Cé. Het verlossende telefoontje. Denk ik.
‘En, is het je al gelukt, heb je kaarten?’ vraagt ze op een ik-ga-jou-heel-blij maken-toon.
‘Nee. En jij?’
‘Ik?’ reageert ze verbaast ‘Ik kom net terug van hardlopen’
En dan….een wonder….ik ben door de wachtrij heen en scoor 2 kaarten. Niet alleen in hetzelfde vak, ook nog eens naast elkaar.
Joehoe ik ga naar U2. It’s a beautiful day.
