Vanavond ga ik op stap met de Spice Girls. Wij zijn samengesteld door onze zonen die in groep 7 zitten en vrienden zijn. In ons alle 5 schuilt een pittige Spice Girl. Alleen zijn we nu ook moeder van, vrouw van, collega van, lid van de ouderraad en kerstversiercommissie en hebben we een goed lopende taxiservice tussen huis, school en voetbalclub. En daardoor raakt ons ‘Spicey’ gedeelte weleens op de achtergrond. Vanavond gaan we dat eens even rechtzetten.
Aangekomen bij de feestlocatie zien we al 80 fietsen met kinderzitjes staan. We hoeven niet bang te zijn dat we onze oppasmeisjes hier tegen komen. Dat is ergens een geruststelling.
De band is leuk; gitaar, synthesizer, drie zingende zussen. En een drummer, die om onduidelijke redenen achter een plexiglaswand is geplaatst, waardoor het lijkt alsof hij in een vissenkom zit. Zo van: ‘Je mag wel meedoen, als we je maar niet horen’.
De Pussycat Dolls zijn er ook vanavond. Dit zijn de moeders van de meiden uit groep 7. Ik realiseer me dat het kennelijk een soort ongeschreven regel is dat je omgaat met de moeders die een kind hebben van hetzelfde geslacht. Het komt waarschijnlijk omdat onze jongens niet veel met de meiden spelen en vice versa. Er schieten beelden in mijn hoofd van de Jets en de Sharks en de videoclip van Pia Zadora en Jermaine Jackson. De integratie op het schoolplein is nog niet echt van de grond gekomen. Misschien dat het in de kroeg wel lukt.
Sporty Spice (die 2x per week spint én buikspiersessies doet) maakt intussen de dansvloer onveilig met een zelfverzonnen dans waarbij ze wild zwaait met haar armen en benen. Als ik bijna geraakt word, denk ik: ‘Less is more’. Terwijl Posh en Baby ook losgaan, vraagt Ginger zich af waarom iemand huidkleurige schoenen wil. Ik corrigeer haar: ‘Dat heet ‘Nude’. Maar inderdaad, het is toch fraaier als je ziet waar de enkel ophoudt en de schoen begint.
We dansen, en feesten en zingen luidkeels mee. En dan gebeurt het. De Spice Girls dansen met de Pussycat Dolls alsof het nooit anders is geweest. Een van de Dolls presteert het om ons allemaal op één foto te krijgen. Deze komt waarschijnlijk in de lokale krant, met als kop: ‘Het kan wel!’
Als je voeten gevoelloos zijn en er om je heen iemand met een bezem aan de slag gaat, dan weet je dat het tijd is om naar huis te gaan. Maar na deze avond voelen we ons weer helemaal Spice. Tot we bij onze fietsen aankomen, Posh een handddoekje uit haar fietstas vist en roept: ‘Willen jullie ook je zadel even droogmaken?’. ‘Hoezo anti-climax!’ Maar ja, uiteindelijk wil niemand een natte reet dus vegen we allemaal ons zadel droog met het doekje van Posh en fietsen we richting huis en het echte leven.
Sporty moet morgen vroeg in de sportschool zijn. Bij Baby en Ginger is sowieso iedereen voor dag en dauw wakker. En Posh wordt om 9.00 in de kantine van de hockeyclub verwacht voor haar bardienst. En ik? Mijn laptopje wacht op mij voor een verslag van de avond. Want dat is leuk voor later. Voor het moment waarop onze zonen wel met de meiden ‘spelen’ en we terugverlangen naar die avondjes van groep 7, toen alles nog overzichtelijk was.
