De kofferbak volgeladen, fietsen achterop en de jongens op de achterbank ingebouwd tussen spelletjes, proviand, voetballen, ping-pongballen en tennisballen (wij zijn een ballengezin). Klaar voor de zomervakantie! We belanden aan de Bretonse kust en hebben een camping uitgezocht waar veel te doen is (met onze ballen).
Bij aankomst maken we kennis met John en Jane, een stel van eind 50. Hij met rode All-Stars en zijn lange grijze haar met een touwtje bij elkaar gebonden. Zij gebruind en met een tatoeage die een bewogen verleden verraadt. Ze werken elke zomer op een andere camping en als het seizoen afgelopen is, reizen ze tijdens de wintermaanden rond, in Indonesië, Thailand of waar de zon hun brengt. Zo kan het dus ook. Man en ik zien mogelijkheden voor een toekomstige fase.
Jane zegt enigszins verontschuldigend dat onze caravan in de ‘Ierse hoek’ staat en niet naast Nederlanders. Denkt ze echt dat we honderden kilometers gereden hebben om tussen Nederlanders te zitten? Prima deze plek, ik stel me lange avonden voor met de Ieren, waar het bier rijkelijk vloeit en we met z’n allen ‘The Wild Rover’ zingen tot in de kleine uurtjes. Kleine man merkt nog wel even op dat hij het altijd leuk vindt in een ander land, maar dat het heel onhandig is dat iedereen een andere taal spreekt, zélfs de kinderen.
We varen naar Belle-Île-en-Mer, het grootste Bretonse eiland in de Atlantische oceaan. Nadat we ons tegoed hebben gedaan aan ijsjes en verse vis, strijken we neer in een prachtige baai. Het water is verkwikkend koud. Er komt een stokoud stelletje het strand op dat ook een frisse duik neemt. Hij heeft een (stokoud) badpak met pijpjes aan. Na hun duik lopen ze hand in hand het water uit. Ze kleden zich verrassend geroutineerd om, zonder een blote (gerimpelde) bil te laten zien. Ze leggen hun badpakken te drogen op de rotsen. Even later zitten ze in hun strandstoeltjes met een boek, thermoskan én – het geheim van een gelukkig huwelijk – allebei hun eigen pak koek. Want, je moet niet alles willen delen.
Ik doe nog een briljante ontdekking. Je kent het wel, je kleedt je om op het strand en doet moeite om je poenie te bedekken en vervolgens, in een onbewaakt moment, heeft iedereen vol uitzicht op je witte kont. Maar hier zie ik een vrouw met een ‘omkleedtentjurk’. Eerst denk ik ‘Wat heeft die vrouw voor tent aan!?’, maar dan zie ik dat er alleen een opening in de bovenkant zit voor haar hoofd en ze zich moeiteloos omkleedt in haar jurk. Ik zeg, een gat in de markt (waar je ook leuke woordspelingen mee kan maken).
Op een avond gaan we naar een concert van een lokale Queen coverband, genaamd ‘A kind of Queen’. Met deze naam liggen de verwachtingen tenminste niet te hoog. Het is een verrassend leuk optreden. Alleen door het Franse accent van de zanger komen sommige nummers niet helemaal uit de verf. Tot hilariteit van de mannen:
‘Bye sukkel, bye sukkel’ zingen ze luidkeels mee.
‘Jongens, het is Bicycle, Bicycle’ roep ik nog. Maar vanaf dat moment hoor ik ook alleen nog maar ‘Bye sukkel’
‘He wants a brainfreeheeze’
‘Jongens, hij zingt breakfree!’
En dan de hit van de avond, Bohemian Rhapsody: ‘Mamaaaa, oehoeoeoe’ hoor ik naast me. Zoon zingt de tekst, tot mijn verbazing, feilloos mee. Hij lacht: ‘Is m’n ringtone als jij me belt mam’.
De laatste dag schuiven we aan bij een oesterkweker, voor oesters zo vers, dat ze bijna zelf je mond inlopen. Dit klinkt onsmakelijk, maar is zó lekker. De kleine mannen die nog nooit een oester gegeten hebben, maken er een challenge van. Ze roepen 1-2-3 en gieten dan allebei een oester in hun mond. Ze kauwen er uitzonderlijk lang op voor ze tot een gezamenlijke conclusie komen: ‘Niet echt lekker, maar ook niet heel vies’. Vanaf hier kan het alleen maar beter worden.
De Bretonse kust heeft wederom ons hart gestolen. De tijd vliegt voorbij en voor we het weten, laden we de auto weer vol voor de terugreis. Terwijl wij nadenken over wat ons thuis weer allemaal te wachten staat, denken John en Jane na over hun volgende zonnige bestemming.
Zo kan het dus ook….
