We hebben een boel voetsporen achtergelaten op de natte straten van Antwerpen dit weekend. Enerzijds omdat we niet altijd de kortste weg hebben genomen, maar vooral ook omdat we alles wilde zien. Ik, Zus, onze moeder en schoonzus Jan.
Het was grijs, grauw en regenachtig, maar Antwerpen heeft iets warms. Misschien ook door het taaltje van onze zuiderburen. ‘Dat kleedje staat u prachtig. Wilt u de kapstok erbij?’ Zus begreep er af en toe zo weinig van, dat ze plots overschakelde op Engels.
Het hoogtepunt van ons tripje was de voorstelling van Edith Piaf. Met een vertolking van Els de Schepper. Het is nagenoeg onmogelijk om in de voetsporen van Piaf te treden, maar Els kwam eng dichtbij. Kippevel. Het leven van Piaf ging niet over rozen. Sterker nog, het was één grote tragedie. Verslaafd aan mannen, drank , pillen en meer. Ongelukkig, eenzaam en alleen. Ondertussen blies ze iedereen weg met haar stem. Ze werd bejubeld en vereerd. Het mocht niet baten. Zelf zei ze ‘Niets eenzamers dan alleen op het podium achter een microfoon’. De pijn hoor je in haar stem. Gelukkig had ze humor, waardoor ze het misschien nog relatief lang heeft volgehouden.
De volgende dag naar het Modemuseum. Mijn bloedverwanten houden van vroeg opstaan, want ‘dan heb je nog wat aan je dag’. Toen ik voorstelde om rond 9.30 uur af te spreken bij het ontbijt, keek mijn moeder geschokt, zij is altijd om 6.00 uur op (een uur later dan pater familias) om te roeien. We hebben een compromis kunnen sluiten om 9.00 uur.
Het Modemuseum was naast ons hotel, dus makkelijk te vinden. Toen we naar binnen liepen keken de kassier en de suppoost ons ongelovig aan. In hun ogen een blik van ‘Bezoekers? In ons museum?’
Zus zei: ‘4 kaartjes astublieft’
Waarop de suppoost zei ‘Amai, wij zijn gesloten. We gaan pas om 10.00 uur open’ Ik keek op mijn horloge, 9.56 uur, en reageerde: ‘Nou, de deur was open, dus we dachten we gaan naar binnen’
De kassier keek ons meewarig aan ‘Allez, ge zijt door de personeelsingang gekomen’ Dit verklaarde wel waarom we ons langs een paar containers en een auto moesten wurmen om bij de ingang te komen.
‘De entree is aan de andere kant’ vervolgde hij. Nu keek ik ongelovig. Stuurde hij ons werkelijk weer naar buiten? De regen in? Buiten gekomen liepen we een blok om het enorme gebouw en stonden exact 4 minuten later voor de echte entree. Bij binnenkomst begroette de kassier ons opnieuw, ik betwijfel of hij ons herkende.
De tentoonstelling ‘Footprint’ was mooi. Een bijzondere collectie schoenen, van alle ontwerpers die je maar kan bedenken. Schoenen van 3 verdiepingen hoog, hakken met fruit en groente,buitenaardse stappers en de schoenen van Marilyn Monroe. Ik constateerde dat mijn voeten vijf maten groter zijn dan die van haar. Enfin, ook al heb je geen schoenentik, deze tentoonstelling is een bezoek waard. Maar allez, niet voor tienen hè.
Antwerpen is plezant. La vie en rose!
