Ik ben voorstander van een muzikale opvoeding. Dat wil zeggen ik geef ze muziek mee. En dan mogen ze zelf bedenken wat ze ermee gaan doen. Een instrument bespelen, (mee)zingen, luisteren of helemaal niks. Dat laatste dan liever niet.
Prima als ze genieten van Ernst, Bobbie en de rest. Maar er is meer. Ik draai veel van mijn eigen favorieten en probeer alle genres voorbij te laten komen. Klassiek, rock, pop, jazz (niet te vaak), soul, (zelfs) country…..alles. In de hoop dat ze hier iets van meepikken en zelf ontdekken wat ze mooi vinden. Ik heb voor beide broers een playlist gemaakt en daar zet ik nummers op die ze leuk vinden. Dat weten ze. Dus overal waar ze iets moois horen vragen ze of ik die even aan hun lijstje wil toevoegen. Met plezier!
En net als ik denk dat mijn muzikale opvoeding z’n vruchten begint af te werpen vraag ik me af of ik überhaupt wel invloed op m’n mannen heb.
Zo is kleine broer iets te lang blijven hangen in Gangnam Style. Hoe krijg ik die ongemerkt van z’n playlist af? Heeft die man geen tweede hit?
Wanneer ik platen van Bob Dylan draai, roept grote broer steevast: ‘Mam, niet weer Rob Billen, saaaai!’ Ariana Grande, daar wordt ie wel uitermate vrolijk van. Ze zingt mooi. Prima dus. Totdat hij aan komt lopen met de iPad en mij het, volgens hem, mooiste stukje uit de clip ‘Break Free’ laat zien. Ik kijk hoe Miss Grande 2 raketten afvuurt die vanuit haar borsten lijken te komen.
En dan roept de kleinste man: ‘mam, mag ik vandaag m’n t-shirt met de Daltons aan?’ Ik probeer nog te bedenken wanneer ik een shirt met The Daltons heb aangeschaft. Waarop hij vrolijk met zijn Beatles t-shirt aan komt lopen.
Maar, ik geef niet op. Op een dag weten ze wie The Beatles zijn en weten ze Bob net zo te waarderen als Ariana. Tot die tijd blijf ik lekker plaatjes draaien en lijstjes aanvullen.
Miss Grande en haar raketten:
