Van vriendinnen Pepsi en Shirley (hoe kan het ook anders) kreeg ik op Tweede Kerstdag het nieuws door op de app, vergezeld van huilende smileys. Georgios Kyriacos Panagiotou, alias George Michael, was overleden. Nou was ik niet zijn grootste fan, maar voor mij stond hij wel symbool voor een generatie (de mijne). Je had schoudervullingen, haarlak, een Walkman, Duran Duran en Wham!
Begin middelbare school, zat ik in de klas bij Jolien (haar ouders waren fan van Dolly Parton). Jolien was gek van Wham! en ze was verliefd op George Michael. Nee, niet op zo’n bakvisachtige-tiener manier, maar ECHT verliefd. Aldus Jolien. Ze droeg wijde T-shirts, föhnde haar kapsel net zo en droeg dezelfde oorbellen als haar idool. Er gingen toen al geruchten dat Georgios mannen leuker vond dan vrouwen, maar dat ging er bij haar niet in. Ook al stond het in de Hitkrant (een destijds gerenommeerd blad).
Het is 1986 als Wham!, door toedoen van George, ermee stopt. Jolien reageerde hier nogal heftig op. Eerst kon ze het niet geloven (ontkenningsfase) en daarna werd ze furieus. Ze verscheurde alle posters die ze van George op haar kamer had hangen (en dat waren er veel), om ze daarna weer huilend aan elkaar te plakken. Het leek sterk op echt liefdesverdriet.
Ik was in die tijd ‘verliefd’ op Bono. Nee, niet op zo’n bakvisachtige-tiener manier, maar heel serieus en intellectueel allemaal. Aldus mezelf. Ik gaf niet alleen voorkeur aan de Ierse look, het lag ook aan de teksten, waarbij Wham! absoluut het onderspit moest delven in mijn beleving; ‘Give a wham give a bam, but don’t give a damn’ versus ‘I wanna take shelter from the poison rain, where the streets have no name’
Dat George Michael solo ging, was voor iedereen goed (ook voor Jolien, al zag ze dat zelf toen niet). Alles ging erop vooruit, zijn kapsel, zijn muziek en zijn teksten. Hij heeft sindsdien prachtige nummers geschreven en hij kon loepzuiver zingen. Morgen wordt hij herdacht in Paradiso. Ik ben er niet bij, George moet het helaas weer afleggen tegen Bono. Morgen staat bij mij in het teken van concertkaarten scoren voor U2. Ik ga zeker wel kijken naar de documentaire van George Michael die in maart wordt uitgezonden op tv. Ik zie het voor me: op de bank met Pepsi en Shirley, een zak Mama Mia’s en 7-up. En dan de hele tijd ‘O jaaaa, weet je nog!’ Dit avondje komt wel jaren te vroeg. George had gewoon nog even moeten blijven….
I won’t let you down
I will not give you up
Gotta have some faith in the sound
It’s the one good thing that I’ve got
I won’t let you down
So please don’t give me up
Because I would really, really love to stick around
