backpack

Mijn nicht Pink gaat op reis. Pink (stoer, creatief, chef kok en voormalig parachutist) vertrekt komende week naar Zuid-Amerika. Om Spaans te leren en haar kookkunsten tot culinaire hoogtes te brengen, maar natuurlijk vooral voor het avontuur en de vrijheid.

Op haar ‘Veel-plezier-doe voorzichtig-je-komt-toch-wel-terug-feestje’ staat haar backpack triomfantelijk in de kamer. Volgestouwd en ongeduldig te wachten op vertrek. Het is een mooi ding, met roze accenten (hoe kan het ook anders) en een superhandig luik in het midden van de tas. Zo hoef je niet je hele tas leeg te halen op zoek naar die ene sok die onderin zit. Ik zou willen dat al mijn tassen zo’n luik hadden.

Ze krijgt veel onmisbare reiskadootjes. Zoals een boeddha (gelukkig niet het formaat dat mijn buurman in de tuin heeft), om haar onderweg te beschermen. En een dromenvanger voor in de bergen, want op grote hoogtes ga je veel dromen. Met deze vanger blijf je gewoon dromen, alleen vangt hij ze daarna. Ik kijk Pink vragend aan en zeg ‘aha..handig’. En ze krijgt een schapenwollen hemd dat nooit gaat stinken. Er zijn ook onderbroeken van. Kijk, dat noem ik een onmisbaar item (ook voor als je niet op reis bent).

Als de hapjes op zijn, vraagt Pink zich af of ze even naar de dichtstbijzijnde Landwinkel moet rijden voor zakken chips. Een chef kok weet waar ze haar ingrediënten moet halen. Dan besluiten we dat dat niet nodig is, zolang er nog wijn is.

Ze vertelt over haar reisplannen. Ze gaat een talencursus Spaans doen en wordt in Lima opgehaald door taxichauffeur Don Marlon. Een paar ooms waarschuwen haar. ‘Je moet niemand vertrouwen hoor, alles wat ze zeggen is niet waar en nooit zomaar met iemand meegaan.’ Altijd fijn zo net voor vertrek om nog wat adviezen mee te krijgen van ‘ervaren’ reizigers. In Bolivia gaat ze werken in een restaurant, goed dat ze haar kookkunsten meeneemt over de grens (ik kan ze beter thuislaten). En dan door naar Colombia. ‘Hé, zit daar niet de Farc?’ roept iemand. Ik stel Pink gerust: ‘Ze hebben vrede gesloten, niks aan de hand.’

Als ik wegga laadt Pink, bij wijze van afscheid, mijn fietstas vol met flesjes bier. Ik hel over naar één kant en hoop dat ik onderweg geen ongeluk veroorzaak waarbij de inhoud van mijn fietstas ter sprake komt.  

Ik roep: ‘daaaaag’ en pink een traantje weg. Ik zwaai. Ze zwaait terug. Ik fiets weg, zij vliegt weg.

Veel plezier! O ja en doe voorzichtig en kom vooral terug lieve nicht met veel mooie avonturen.

Share This:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Wil je mijn columns in je mailbox ontvangen?

Voer dan hier je emailadres in:

Eerdere columns
Lees en luister
Muziek, (sterke) verhalen, toevallige gebeurtenissen, kunst, boeken, en nog meer muziek...
Columns in je mail

Bericht ontvangen als er een nieuwe column verschijnt? Vul hier je emailadres in: