Ik hoor jullie denken, echt!? Hoe krijgt ze dat voor elkaar. Nou dat was dus drie jaar geleden. Toen ik nog in de veronderstelling was dat kinderen die met een lootje thuiskomen, zelf een surprise voor hun klasgenoot bedenken en deze vervolgens zelf maken.
Dus Zoon ging aan de slag met een leeg melkpak en een satéprikker. Hij ging een bootje maken. Geen zeewaardig schip, geen driemaster, geen reusachtige stoomboot….nee een optimist(je). Het kadootje paste er net in.
We liepen de klas in met het bootje en daar stonden alle surprises uitgestald. Mijn mond viel open. De een nog groter dan de ander. En mooi! Een gigantische, tot in detail uitgewerkte, stoomboot ving mijn blik. Dan wil je er even niet aan denken dat het kind van de reuze stoomboot het Campinabootje van je Zoon krijgt. En toen hoorde ik het stemmetje: ‘You’re gonna need a bigger boat’.
Ik denk terug aan mijn lagere schooltijd. Er waren altijd minimaal drie schoenendozen met een mengsel van ontbijtkoek en water waar iemand met zijn hand in moest wroeten op zoek naar het kadootje. Ook het telefoonboek met een gat aan de binnenkant was populair. We bewaarden hem ook weleens voor het jaar daarna.
Er is dus wat veranderd in de loop der jaren. Viezigheid mag niet meer van de juf en het telefoonboek is verdwenen uit de bestseller top 10. Dus denk en knip en plak ik tegenwoordig druk mee. Want de regel is: het moet groot (als in: hoe krijgen we dit op school?) én mooi (als in: het moet volgers scoren op Pinterest).
Dit jaar wil ik het mezelf niet al te moeilijk maken. Ik googel op ‘leuke-surprises-die-weinig-tijd-kosten’ en ik vind een website met prachtige surprises, inclusief handleiding. Alle materialen kun je in een winkelwagentje doen en worden de volgende dag thuis bezorgd. Perfect! Ik laat het Zoon zien, maar die trekt zijn neus op. ‘Mam, ik vind het leuker om zelf creatief te zijn’. Met dat ‘zelf’ doelt hij niet per se op zichzelf. Maar hij heeft gelijk, dit is wel heel oncreatief.
Uiteindelijk gaan we als een team aan de slag. Samen bedenken we iets moois (en groots), ik geef instructies en hij plakt, knipt en verft. Hij schakelt ook nog een vriend in, want ‘Het is anders wel heel veel werk!’ aldus Zoon. Het resultaat mag er zijn. Dit knutselwerk is een Driemaster onder de surprises. En ook nog op tijd af.
Triomfantelijk loopt Zoon de klas in met zijn grote en mooie surprise en plaatst hem tussen de andere creaties, die elk jaar lijken te groeien. Ik denk nog even niet aan volgend jaar, als ook kleine broer met een lootje thuis komt. Zo’n Campinabootje had ook wel wat.
