…Bob Dylan. Hij heeft de Nobelprijs voor de Literatuur gewonnen. Van dit bericht werd ik blij deze week. In tegenstelling tot een aantal kritische types. Er waren veel reacties in de trant van: ‘Bob Dylan is toch geen schrijver! Het is een múzikànt.’
‘Halloooo’ denk ik dan, weet je hoeveel prachtige teksten die man heeft geschreven. Daar is menig schrijver jaloers op. Zoals ik. (zie hier). En dan kun je twisten of het wel of niet literatuur is wat hij schrijft, maar over de definitie van literatuur is niemand het nog eens geweest. En het is als criticus dan heel makkelijk om twee regels tekst uit een Dylan lied te citeren (bijv. Can I come home with you, baby can I come home with you?) en dan te zeggen ‘is dit literatuur?’. Schrijft Philip Roth alleen diepgaande, dubbelzinnige poëtische zinnen? Nee hoor, die schrijft ‘gewoon’ wat er in hem opkomt en hij vloekt en tiert er op los. Het knappe hiervan is dat veel mensen die gevoelens en gedachten kennen, maar slechts een aantal weten dit perfect te verwoorden en op papier te zetten. Zoals Dylan en Roth.
Bob Dylan is in mijn ogen een schrijver pur sang. Mooie teksten die bij velen diepe gevoelens oproepen. En hij is ook nog eens een goede muzikant. Nobelprijswaardig! Maar dat is één mening (in dit geval de mijne). Want laten we wel wezen, de Nobelprijs is bedacht door mensen, wordt uitgereikt door mensen en bekritiseerd door mensen. Het zijn allemaal persoonlijke meningen. Wat dan het nut is van een prijs? Een prijs is niets meer of minder dan een compliment ‘goed gedaan!’. En complimenten zijn goed voor een mens. Een bevestiging dat er waardering en bewondering is voor wat je doet. En dan kun je lekker gemotiveerd weer verder.
En wat Dylan er zelf van vindt!? Die houdt wijselijk zijn mond. Ik zie hem zitten. Aan zijn bureau, tikkend op zijn typemachine. Gitaar binnen handbereik. Hij is blij met zijn Nobelprijs vermoed ik, want het is een compliment. Maar stiekem geniet hij nog meer van de vele kritiek die hiermee gepaard gaat. Dylan schrijft niet om massaal aanbeden te worden. Hij doet wat hij doet en gaat er gewoon mee door. Of je het nou een Nobelprijs waard vindt of niet.
Een van mijn favoriete Dylan nummers, met de poëtische, literaire, diepgaande titel ‘I want you’. Het kan maar duidelijk zijn.
