moscow

Goede vriendinnen geven elkaar originele verjaardagscadeaus. Zo kwam ik op het sublieme idee om voor Cé theaterkaartjes te regelen voor de voorstelling van Jelle Brandt Corstius. Hij schrijft boeiend, heeft humor en houdt van Rusland. Net als Cé, die van oorsprong Oekraïens is. Toen ik haar mijn cadeau overhandigde bleek dat ze exact hetzelfde cadeau voor mijn verjaardag had geregeld. Dan ben je pas vriendinnen. Wel voegde Cé er aan toe dat ze verder echt niemand kon bedenken die mee zou willen naar een voorstelling over winters in Rusland.

We parkeren onze auto’s aan de rand van de stad en besluiten een shuttlebus te nemen naar het theater. Als de chauffeur ons wenkt om in te stappen zie ik dat de deur nog dicht zit. In een moment van assertiviteit ruk ik aan een hendel en de deur vliegt open. Daarna klinkt een alarm. Ik heb aan de noodrem getrokken. Ai. De chauffeur is zwaar ontstemd. Ik wil nog verontwaardigd vragen waarom de noodrem aan de buitenkant van de bus zit, maar Cé vindt dat niet verstandig, gezien het humeur van de chauffeur en we op tijd op onze bestemming willen aankomen.

In het theater aangekomen blijkt het merendeel van de bezoekers over een grijs permanent te beschikken. We houden het erop dat we een rijpe en ver ontwikkelde smaak hebben.

De voorstelling is leuk. Jelle BC vertelt over zijn avonturen in Rusland. Hoe zijn jas open gehakt moet worden na een tocht bij -20 ℃. Hoe hij ’s ochtends wakker wordt in zijn all weather outdoortent en zich niet meer kan bewegen omdat zijn rug bevroren is. En hoe hij, na een val op het ijs, in een ziekenhuis belandt waar je niet dood gevonden wilt worden (iets wat veel mensen daar waarschijnlijk overkomt). Bij zijn verhalen toont hij filmpjes en bespeelt zijn Russische vriend Oleg de bayan (een Russisch accordeon). Jelle is in Rusland op plekken geweest waar je niets hoort…hij beschrijft dit als angstaanjagend en tegelijkertijd prachtig. Ik ben jaloers. Jelle voelt dat aan en stelt voor om dit na te bootsen in de schouwburg. ‘Als iedereen nou eens even heeeeel stil is.’ Gelukkig is Zus er niet bij, dat is vragen om ellende. Iedereen is stil. Ik ben helemaal zen. Cé daarentegen wiebelt op haar stoel en trekt een moeilijk gezicht. Kramp in haar been, uitgerekend nu. Gelukkig kan ze zich bedwingen en hoef ik niet te doen alsof ik haar niet ken.

Dan de after-party in de lounge. We drinken een wijntje en ik scoor het boek ‘Rusland voor Gevorderden’. Ik voel me gevorderd, na de stilte sessie. Als de lounge leegloopt doet Jelle zijn intrede. Hij trakteert ons op augurk. Ik wil hier een opmerking over maken, maar afgaand op ervaringen uit het verleden, heb ik besloten mijn mond te houden in het bijzijn van mensen die ik bewonder en van tv ken. Geen wartaal vanavond. Dan nog even in de rij om mijn boek te laten signeren. De man voor mij in de rij vertelt Jelle uitgebreid over zijn eigen Ruslandervaringen. Daarna een vrouw die ook gek is van Rusland en tevens aanbiedt om zijn boeken te illustreren. Ik zeg niks. Ook niet dat Cé Oekraïens is. Hij signeert mijn boek en ik bedank hem. Heel volwassen, al zeg ik het zelf.

Er zat ook nog een Russische moraal in de voorstelling: Verwacht niks en alles wat dan goed gaat is mooi meegenomen. Want, aldus Jelle, ‘In Nederland is alles vanzelfsprekend, maar niets mogelijk’ en ‘In Rusland is niets vanzelfsprekend, maar alles mogelijk’. Dit klinkt prachtig en tegelijkertijd angstaanjagend. Conclusie, als je een onvoorspelbare en allesbehalve saaie vakantie wilt, ga je naar Rusland. Bij voorkeur in de winter. 

Een lofzang op de winter van Fleet Foxes, kijk de clip!

Share This:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Wil je mijn columns in je mailbox ontvangen?

Voer dan hier je emailadres in:

Eerdere columns
Lees en luister
Muziek, (sterke) verhalen, toevallige gebeurtenissen, kunst, boeken, en nog meer muziek...
Columns in je mail

Bericht ontvangen als er een nieuwe column verschijnt? Vul hier je emailadres in: