Cé en ik besluiten even cultureel te doen. We hebben sinds dit jaar allebei een Museumkaart, dus het doel is deze er zo snel mogelijk uit te hebben.

We beginnen met de tentoonstelling van 90 jaar Marilyn Monroe in de Nieuwe Kerk. Aangekomen in Amsterdam loop ik het station uit. Dan kijk ik achterom, Cé is nergens te bekennen. Zo beginnen onze tripjes vaker. Een keer waren we elkaar zelfs kwijt in een (relatief klein) restaurant, omdat ik de serveerster volgde naar de tafel die voor ons bedoeld was en Cé haar eigen plan trok. Cé is geen meeloper. Dat is tegelijkertijd ook een van haar kwaliteiten.

Als we elkaar weer gevonden hebben lopen we richting Nieuwe Kerk. We krijgen een rondleiding van Tina. We discussiëren eerst 10 minuten over in welke taal ze ons moet rondleiden. Iedereen spreekt Nederlands op één man na. ‘Zal ik het dan in het Nederlands doen?’ stelt ze voor. Iedereen vindt dit zielig voor de man die speciaal uit Noorwegen naar Amsterdam is gekomen, behalve Tina. Na aandringen van de hele groep gaat ze met enige tegenzin over op Engels. Gelukkig voor onze Noorse vriend is Tina een uitzondering, in de meeste winkels en cafés hier spreekt het personeel überhaupt geen Nederlands. De tentoonstelling is fraai. We krijgen een mooi beeld van een prachtige vrouw die vooral ongelukkig was. Dan maar iets minder knap besluiten we.

Het Paleis op de Dam blijkt ook open. Wapperend met onze Museumkaarten lopen we naar binnen. Het paleis heeft kamers voor elke denkbare gelegenheid. Er is een voorraadkamer, een vroedschapskamer (dit heeft niets met bevallingen te maken, ben ik achter), een munitiekamer, een pijnkamer (in verschillende tinten grijs), een burgemeesterskamer, een justitiekamer….en ga zo maar door. Voor elk wat wils. Je kan er verdwalen. Voordat we elkaar weer kwijtraken besluiten we te gaan lunchen. 

Na een uitgebreide lunch zwalken we door de stad richting 9 straatjes. Cé vraagt zich hardop af uit hoeveel straten deze hippe buurt bestaat. Dit doet me denken aan Anne-Sophie die mij vroeg wanneer de 3 Octoberfeesten in Leiden ook alweer zijn. Na winkel in winkel uit belanden we in een kroegje. Een ultiem kroegje. Met oude bruine tafeltjes, krakende stoelen en huisgefrituurde bitterballen. En, make my day, als gast mag je hier zelf platen draaien. Ik verblijd mezelf en de andere gasten met mijn muzieksmaak. Cé nipt aan haar wijn terwijl ik me verdiep in de platencollectie. En zo vliegt de tijd en onze trein voorbij. Nog eentje dan….

Girl put your records on, tell me your favorite song.

Share This:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Wil je mijn columns in je mailbox ontvangen?

Voer dan hier je emailadres in:

Eerdere columns
Lees en luister
Muziek, (sterke) verhalen, toevallige gebeurtenissen, kunst, boeken, en nog meer muziek...
Columns in je mail

Bericht ontvangen als er een nieuwe column verschijnt? Vul hier je emailadres in: