bridget-jones

Zo ga je maanden niet naar de bioscoop en dan twee keer in een week. Altijd leuk, een avondje in het donker.

Zus had de film uitgezocht. Ik zei tegen een aantal mensen dat ik naar Captain America ging. Daarop werd ik raar aangekeken. Ik begon me sterk af te vragen wat voor film Zus nu weer had uitgezocht.

‘Jij? Naar Captain America??’
‘Eh, ja, hoezo? Hij schijnt heel leuk te zijn!’
‘Nou, vind ik echt niets voor jou. Een film over een superheld.’
‘Nou ja, niet echt een superheld. Het gaat over een vader die zijn kinderen laat opgroeien in het bos.’
‘Huh!?’

Kleine vergissing van mijn kant, we gingen naar Captain Fantastic…in het filmhuis. Honderd keer leuker dan een megabioscoop (waar we heen zouden moeten als we echt naar Captain America wilden). Ik ben fan van het filmhuis, want lekker persoonlijk. De jongen die de kassa (het sigarenkistje) beheert, doet een openingswoordje voor de film begint. Hij vraag of we pauze willen tijdens de film of liever doorkijken. Dan start hij de film, dimt de lichten en daarna neemt hij zijn plek in achter de bar. Een afwisselende baan als je het mij vraagt.

De film is apart en ontroerend. Captain Fantastic is een man die zich afzet tegen de kapitalistische, consumptiegerichte maatschappij, en een die jaarlijks Noam Chomsky dag viert. Hij besluit zijn (6!) kinderen op te laten groeien in het bos. En dan bedoel ik niet het Amsterdamse Bos, maar zo’n Amerikaans oerwoud waar je dagen kan lopen zonder iemand tegen te komen. Het is een mooie gedachte; geen schermen, geen files, opgaan in de natuur, leven met de dag. Je 6 kinderen die in volle harmonie met elkaar samenleven (kan dat echt?). Maar ook je eigen eten neerschieten (en uitbenen), het toilet is waar je je broek laat zakken en als je muziek wilt luisteren moet je die zelf maken. Doe mij dan toch maar een huis met een koelkast, een badkamer en toegang tot een flinke voorraad (door anderen gemaakte) muziek.

Een paar dagen later zit ik bij Bridget Jones Baby, een ‘iets’ ander verhaal. Bridget zou nooit vallen op Captain Fantastic, als ze hem al tegen zou komen. Bridget heeft een voorliefde voor miljardairs, die bovenmatig knap zijn en houden van consumptie en kapitalisme. En die waarschijnlijk nog nooit hebben gehoord van Noam Chomsky.

De zaal zit vol vrouwen en hier en daar een (vrouwelijke) man. Het is een lachfilm. De vrouwen om me heen lachen hard, heel hard. Sommigen gillen erbij (luidkeels) en er wordt ook uitbundig geklapt. Dat blijft toch apart, applaudisseren voor een scherm. Maar, het moet gezegd, hij is leuk. Zowel de film als Jack.

Dus wil je ongegeneerd lachen (en gillen en klappen), of als man hier tussen zitten, ga dan naar Bridget Jones. Heb je meer zin om te huilen en overweeg je een sober bestaan midden in de natuur? Ga dan naar Captain Fantastic. Of, voor de complete ervaring, ga naar allebei, het liefst in één week.

Mooie soundtrack van Captain Fantastic:

Share This:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Wil je mijn columns in je mailbox ontvangen?

Voer dan hier je emailadres in:

Eerdere columns
Lees en luister
Muziek, (sterke) verhalen, toevallige gebeurtenissen, kunst, boeken, en nog meer muziek...
Columns in je mail

Bericht ontvangen als er een nieuwe column verschijnt? Vul hier je emailadres in: